Onverwacht gezellig

Zaterdag 4 juni komen we aan in de hoofdstad van ‘Lombok’, ‘Mataram’. Een stad waar menig reiziger met een grote boog omheen zal gaan, simpelweg omdat er helemaal niks te doen is! Voor ons was deze stad echter van onschatbare waarde: hier konden we snel en zonder teveel rompslomp ons visum verlengen! We hadden deze mogelijkheid ook eerder op het vliegveld van ’Bali’ gehad. Wat research leerde ons echter dat de procedure op ‘Lombok’ een stuk minder pijnvol is (lees: het gaat sneller en het migratiekantoor doet minder moeilijk). Goede planners als we zijn na zo’n tien maanden reizen, zorgen we ervoor dat we prompt in het weekend in ‘Mataram’ aankomen. Uiteraard is dan het migratiekantoor gesloten en bent u maandagochtend de eerste! Heerlijk! We zaten dus het hele weekend vast in een stad waar absoluut niks te doen is! Dan maar het beste ervan maken…eerst maar eens op zoek naar een accommodatie!

Nadat we uit de bus waren gestapt zijn we eerst maar even rustig rond gaan lopen om te kijken wat het plaatsje qua slaapplek te bieden had. We hadden geleerd van ‘Senggigi’, dus geen boekingen van tevoren…maar op zoek naar een schone kamer! Na verschillende accommodaties te hebben bekeken liepen we toevallig langs een homestay waarvan de binnenplaats er al heel goed uitzag. Toch ook maar even vragen of ze daar goedkope kamers beschikbaar hadden. Dat was al een missie op zich, want de beste man sprak even goed Engels als de gemiddelde Franse. Na wat moeite bleken we geluk te hebben. Er was er nog eentje beschikbaar! Bij het zien van de kamer waren we opslag verkocht. We hadden voorgenomen om te onderhandelen, maar ook dit keer is het ons niet gelukt. Tenminste… we hebben het niet geprobeerd. De kamer zag er zo super schoon uit, met een lekker bed, leuk zitje voor de deur, prima badkamer én als klap op de vuurpijl stond er tegenover het bed een tv waar we ’s avonds een filmpje op konden kijken. Dit alles was ook nog voor een goede prijs, dus wij vonden het wel aardig van onszelf om die lieve man ook een extraatje te geven. Toen we onze zware tassen opgehaald hadden van het busstation (we hadden ze daar tijdelijk gestald) en geheel gesetteld waren, liep Nick nog even langs de ‘receptie’. We wilden namelijk graag weten of we vooraf of bij uitchecken moesten betalen. Natuurlijk begreep de man aan de andere kant van de balie niet meteen wat hij bedoelde, maar uiteindelijk werd er een kladblokje gepakt. Het bonnetje werd met veel moeite uitgeschreven en het geld werd overhandigd. Toen ‘het zakelijke’ achter de hand was, keek de beste man Nick met grote ogen aan en zei: ‘And now we drink kopi!’ Meteen werden er van achter twee koppen (mierzoete) koffie gehaald en hebben we die op ons terrasje genuttigd.

Die middag hebben we de hoofdstad van Lombok verkend. Onze conclusie was gelijk al dat er inderdaad geen enkele toerist te vinden is en dat er, buiten de kantoorgebouwen en winkeltjes vrij weinig te zien of te doen is voor reizigers. Het fenomeen van ‘Mataram’ en de plek waar de gehele stad samenkomt is echter…de ‘Mataram Mall’. De lokalen doen het overkomen alsof het een waar shopping walhalla is vergelijkbaar met de torens in ‘Maleisië’ of ‘Singapore’. In werkelijkheid is het niet meer dan een uit de kluiten gewassen hut, waar zowel de ‘McDonalds’ als ‘KFC’ haar wortels heeft gepland. Al met al een hele happening voor ‘Lombok’! Die zaterdag hebben we lekker rondgestapt in het ‘warenhuis’ en nog wat klein dingetjes gekocht bij een supermarkt. Eenmaal buiten viel ons oog op een leuk restaurantje, direct naast het warenhuis, waar je in bamboo hutjes heerlijk kunt eten. Die middag hebben we genoten van een goede ‘Soto Ayam’ (kippensoep)!

Op zondag hebben we ontbeten in een koffiezaak in het centrum. Bij het opendoen van de voordeur werden we al meteen gadegeslagen en ogen volgden ons totdat we een plaats in de zaak namen. Een jonge medewerker kwam de bestelling opnemen. We bestelden twee cappuccino’s met niet al te hoge verwachtingen. We waren echter compleet verrast toen de beste jongen ze kwam brengen met de perfecte schuimlaag en zelfs een figuurtje van cacao ‘on top’! We hadden nog geen slok genomen of de bediening, van zo’n vier man, hield ons van achter de balie in de gaten. Ze waren benieuwd wat we van hun koffie vonden! Het duurde dan ook niet lang of de jonge medewerker, die ook onze bestelling had opgenomen en de koffie had gemaakt, kwam even buurten. Zijn naam was ‘Jun’ en hij werkte al eventjes in deze zaak. We kwamen verder in gesprek en hij vertelde dat hij uit een heel arme familie komt, maar dat hij erg bevoorrecht is. Op jonge leeftijd werd hij namelijk uitgenodigd om lessen te komen volgen op een schooltje (vrijwilligersproject). Op deze school zitten, net als waar wij hebben meegeholpen, alleen kinderen waarvan de ouders de ‘gewone’ school niet kunnen betalen. Op deze school leerde hij alle basisvaardigheden van het hotelwezen, zodat hij na deze lessen aan het werk zou kunnen. Hij heeft ook een soort stage gelopen om de lessen in praktijk te kunnen brengen. We hebben nog een tijdje met hem zitten kletsen over wat hij allemaal heeft geleerd, wat hij het leukste vond en wat voor dromen hij heeft. Daarnaast vertelde hij ons waar we wel en niet naartoe moesten in ‘Lombok’ en gaf ons zelfs twee lokale reisbladen met handige kaarten en informatie. Hij vond het vooral fijn om zijn Engels te oefenen. We bestelden nog een bak koffie en vol trots ging hij weer aan het werk. We kwamen allebei met een grote glimlach uit de koffiezaak.
Oja, zijn droom… hij kon alles uit de wereld kiezen, maar zijn droom is om een eigen huis te hebben met een vrouw en kinderen. Zeker iets om bij stil te staan..

De mensen in het stadje zijn zeker geen toeristen gewend, want overal waar we gaan, worden we nageschreeuwd en aangekeken. Die middag zijn we naar de haven in ‘Ampenan’ gelopen. Wat we daar aantroffen was één en al verwoesting en chaos. Uit het niets knoopte een man een praatje met ons aan. We moesten met hem meelopen en onderweg vertelde hij over een toer die hij aanbood naar de vulkaan ‘Rinjani’. Volgens hem vragen de commerciële organisaties zo’n 400-500 dollar voor een toer. Hij doet het voor Rp. 900.000 p.p. ($90). (Is dit verschil niet wat groot beste vent?) We hoorden zijn verkopers praatje voor enkele minuten aan en zeiden dat we hem wel vonden als we de trip wilden gaan maken.
Die avond zijn we de straat opgegaan op zoek naar een restaurantje. De hoofdweg, die overdag echt een vijfbaansweg met verkeer was, was dat ’s avonds nog steeds, maar langs de kant waren verschillende eettentjes opgebouwd. Alle tentjes hadden ieder hun eigen specialiteit. Sommige hadden zelfs een heus huisnummer! Uiteindelijk zijn we gaan zitten bij een jong Indonesisch stel dat alleen nasi, mie of tofu goreng maakte. Het was werkelijk heerlijk! Waar je bij staat wordt het gerecht voor je gemaakt in een enorme wok. We hebben goed opgelet en hopelijk kunnen we het thuis nog nadoen, zonder de hulp van ‘Conimex’. Dat is wel het voordeel aan weinig tot geen toeristen… je betaald helemaal niets voor een heerlijk bordje lokaal eten!

Die zondag stonden we uiteraard op met een koppie ‘kopi’, waarna we op zoek zijn gegaan naar het immigratiekantoor. We konden er weliswaar maandag pas terecht, maar we wilden graag weten waar het zat. Na een leuk wandelingetje en veel contact met de lokale bevolking vonden we het gebouw op een dik halfuur van onze accommodatie. Die middag hebben we ‘Jun’ weer een bezoek gebracht en wederom genoten van zijn cappuccino’s. Toen ontdekten we ook de bakkerij die onder het koffiehuis zit. Deze maakten elke dag de lekkerste risolles, pasteitjes en bapao’s! Die konden we niet laten liggen. ’s Avonds zijn we gaan eten in het restaurant naast het warenhuis. In de bamboe hutjes serveerden ze heerlijke ‘gado-gado’ en saté!

De volgende ochtend stond de immigratiedienst op het programma! Om 09:00u stonden we op de stoep. Toen we aangaven dat we voor een verlenging kwamen, moesten we beneden enkele formulieren kopen en verschillende persoonlijke documenten kopiëren. Eenmaal beneden kwamen we zonder al teveel moeite in het bezit van de formulieren. De kopieermachine was echter stuk, dus werden we naar de overkant van de straat verwezen. We zijn echter niet gek en hebben boven aangegeven dat het apparaat stuk is. Zonder veel tegenstribbelen boden ze aan om zelf de kopieën te maken. Ze moesten naast je paspoort en visum ook je vertrekkaart en terugticket hebben. Toen we alles juist hadden ingevuld, werd ons vriendelijk verzocht om morgen voor 10:00u te betalen. Indien je dat doet, kun je op dezelfde dag om 14:00u je paspoort inclusief verlenging weer ophalen! Voordat we vertrokken, hebben we de gehele gang van zaken nog eens gade geslagen. Verschillende reizigers kwamen naar ‘Mataram’ om hun visum te verlengen, maar wilden hier niet blijven. Normaal kost een verlenging je Rp. 250.000, maar als je nu Rp. 400.000 kon neerleggen, dan liep je binnen 20 minuten weer buiten met alle nodige papieren. Corrupt blijft het kennelijk…Omdat wij toch al voor een extra dag het huisje hadden betaald, konden we prima wachten.
De volgende dag waren we al om 08:45u op het kantoor om te betalen. Om te stangen vroegen we nog eens waarom we nu niet meteen ons visum mee konden nemen. ‘No sir, that is not possible’. Toen we ze confronteerden met het feit dat wanneer we meer geld neerleggen, we binnen 20 minuten weer buiten staan mét visum, kon ineens niemand meer Engels. We hebben ze vriendelijk bedankt en zijn om 14:00u teruggelopen om het visum om te halen. Ondertussen hadden we met ‘Perama’ al een busticket gekocht om naar ‘Kuta (Lombok)’ af te reizen. Omdat we de enige waren kon de bus vertrekken wanneer wij klaar waren. Dit kwam ons goed uit, omdat we nog niet in het bezit waren van ons visum. Toen we dat eenmaal weer in handen hadden, zijn we ingestapt en met een privébus naar het, zo zegt men, relaxte ‘Kuta’ gereden. We hopen dat het haar Balinese naamgenoot geen eer aan doet…



Ook hier geen foto's!