Van race-kak naar becak

Na vijf dagen ziek op bed te hebben gelegen in ‘Solo’ voelden we ons eindelijk sterk genoeg om verder te reizen naar ‘Yogyakarta’. Wetende dat deze trip slechts één uur zou bedragen en de kans aanwezig was dat we ‘zonder-volle-broek’ zouden arriveren. Op hoop van zege dan maar!
’s Morgens zijn we vroeg uit het guesthouse vertrokken en hebben we onderweg een ‘becak’ aangehouden. Van deze fietstaxi kon het kapje wel open, waardoor het er al iets professioneler uitzag dan onze ervaring op de heenweg! De rit kostte in totaal Rp. 20.000 en Nick betaalde met Rp. 50.000. De chauffeur pakte het aan, lachte naar Nick en zei ‘Ok’ en maakte aanstalten om weer te vertrekken. Toen we hem erop attendeerden dat het goedkoper was, pakte hij een briefje van Rp. 20.000 uit zijn zak en zei toen weer dat het ‘Ok’ was. Toen we nogmaals zeiden dat het in totaal Rp. 20.000 was, kwam er een klein lachje op het gezicht van de beste man en betaalde hij de laatste Rp. 10.000 ook uit. Ondanks dat we om zijn ondeugende smoelwerk konden lachen, moet je echt op blijven letten!
We kochten twee kaartjes op het station (slechts Rp. 9000 p.p!) en liepen naar het perron. Op dit moment ging er alleen een ‘ekonomi’ trein naar ‘Yogyakarta’. Deze trein is het goedkoopst en hier kun je dan ook geen plekken voor reserveren. Het is gewoon ‘wie-het-eerst-komt-wie-het-eerst-maalt’. Omdat van tevoren nooit duidelijk is waar de trein aankomt (er wordt letterlijk omgeroepen: ‘Trein X arriveert over 3 minuten op spoor 1,2 of 3’) is het een drukte van jewelste. Mensen staan bijna op het spoor om te zien waar de trein gaat arriveren en rennen dan als een gek naar een lege plek op het perron. Toen uiteindelijk duidelijk was waar de trein aankwam, zijn we ook achter de menigte aangehobbeld. Het bijzondere is dat in stilstand alle deuren (aan beide zijden) opengaan en mensen overal in en uit kunnen stappen. Uiteraard hadden we de kant gekozen waar het perron zeker een meter lager lag dan aan de andere zijde. We moesten ons dus daadwerkelijk optrekken om de trein in te komen, omdat we anders achterover weer op het perron zouden vallen. Bedenk daarbij ook allerlei lokalen die over je heen de trein in willen en de chaos is compleet! Eenmaal binnen waren alle plekken dan ook al bezet en daarom hebben we een plekje bij de deur gezocht. Op één andere reiziger na, waren we de enige westerlingen in de trein en dat hadden de lokalen ook door! Voor een uur voelden we ons weer even aapjes in de dierentuin, maar ook dat went! Naast Lau zat een superschattig meisje die zich een beetje aan het uitsloven was voor ons, tot groot vermaak van haar moeder. Haar oudere zusje bemoeide zich niet echt met ons…
Eenmaal aangekomen in ‘Yogyakarta’ werd Lau op haar arm getikt. Toen ze zich omdraaide stond daar het oudere zusje met haar moeder. Met een trots gezicht gaf het meisje Lau een sleutelhanger van een smiley en bij het overhandigen wilde ze graag Lau haar naam weten. Echt superschattig! Toen Lau Nick weer had gevonden en we een potlood wilde pakken voor de twee kleine meisjes konden we ze niet meer vinden. Na wat mislukte zoekpogingen, zijn we het centrum ingelopen voor een leuke accommodatie.
‘Yogyakarta’ (‘Yogya’ voor vrienden…) is een stad die door veel toeristen wordt bezocht, omdat het een uitstekende basis biedt voor grote bezienswaardigheden in de omgeving. Er worden dan ook heel veel verschillende typen accommodaties aangeboden (van extreem luxe tot backpacker).
Daarnaast zijn er naast de lokale eettentjes en straatkraampjes ook redelijk wat westerse gerechten te krijgen in sfeervolle eetcafés.
Als je in ‘Yogya’ wilt verblijven zijn er twee gebieden waar veel accommodaties bij elkaar zijn te vinden. Het ene gebied (‘Sosrowijayan area’) in het noorden is ontzettend druk. Overal staan ‘becaks’ die je willen vervoeren voor een prikkie. Daarnaast zit je vlakbij de hoofdstraat waar alle ‘batik-shops’ zijn gevestigd en waar de ‘warenhuizen’ zijn te vinden. Langs de hoofdstraat staan dag en nacht eetkraampjes én overal zitten, lopen, fietsen of rijden lokalen rond. Bijna allemaal proberen ze je bij één van de vele ‘batik-shops’ naar binnen te krijgen, omdat precies op die dag artiesten aan het werk zijn (en dat MOET je zien!). In de kleine achteraf straatjes vind je alle hostels, guesthouses en hotels letterlijk op elkaar gebouwd.
Naast deze buurt heb je ook de iets rustigere en ‘luxere’ gebied (‘Prawirotaman area’) in het zuiden van de stad. Het is hier een stuk rustiger, daarnaast liggen de prijzen wat hoger, omdat hier ook de duurdere accommodaties te vinden zijn.
Omdat we aankwamen in de ‘Sosrowijayan’ buurt, zijn we daar in eerste instantie op zoek gegaan naar een leuk hostel. Al snel werd duidelijk dat we niet de enige waren die op zoek waren naar een slaapplek. Al onze voorafgemaakte keuzes voor guesthouses zaten namelijk al vol! Toevallig kwamen we toen bij het ‘Lotus hostel’ terecht, gelegen in ‘Gang II’. Zij hadden nog één kamer over. Die wilden we wel even zien! De kamer was gelegen op de bovenste verdieping van het pand. Het had voldoende lichtinval en zag er overdag echt prima uit. We hadden zelfs een balkonnetje en het ontbijt was inbegrepen voor slechts Rp. 100.000! We zijn meteen ingecheckt en hebben onze tassen opgeborgen. Nu eerst maar eens de buurt verkennen. Die middag zijn we nog op zoek gegaan naar een huisarts, aangezien Nick zijn oog ontstoken was en we graag wilden weten hoe erg het was. Omdat veel huisartsen alleen in de avonduren werkten, vonden we vaak een dichte deur. Later nog maar eens proberen! ’s Avonds hebben we in de buurt van het guesthouse iets gegeten en zijn we niet al te laat terug gegaan. We waren nog niet helemaal beter en konden wel wat slaap gebruiken!
Waar de kamer overdag er goed en prima verlicht uitzag, was het ’s avonds een trieste bedoening met slechts een klein gloeilampje voor de verlichting. Daarnaast was het supergehorig met zowel geluid van straat én thuiskomende buren… Toen daarbovenop ook nog eens de ratten over de muren en het balkon begonnen te lopen, wisten we genoeg! Het eerst wat we morgenochtend gingen doen was…VERKASSEN!
Na een verschrikkelijke nacht, waarin we bijna niet geslapen hadden, hebben we ons beklag gedaan bij de eigenaar. Deze reageerde met ‘Rats on the balcony?! Hmmm…’ Toen we vroegen of hij misschien nog een andere kamer beschikbaar had, was het antwoord negatief. Alles zat vol. Hij vond het echter niet erg als we op zoek gingen naar wat anders! Doordat het vakantie was, waren alle ‘losmens’ al volgeboekt. Zelfs duurdere hotels hadden geen plek. We hadden nog één optie, in het ander district, waarvan we het telefoonnummer hadden. Ze hadden nog een kamer beschikbaar met heet water en ontbijt! Weliswaar iets duurder, maar wij waren allang blij dat we weg gingen van de Gebroerders Van Hamelen. We vroegen een ‘becak’ om ons naar het guesthouse te brengen. Aangezien het best ver is, vroeg de chauffeur Rp. 50.000. Uiteindelijk zijn we voor Rp. 30.000 akkoord gegaan. Onderweg bleek de man een echte prater te zijn en wilde hij alles van ons weten. Omdat we ook interesse in hem toonden, vond hij ons blijkbaar wel aardig. Hij nodigde ons zelfs uit bij hem thuis, zodat we kennis konden maken met zijn vrouw en kinderen! Hoe lief! Omdat het een fijne rit was en hij het geld goed kon gebruiken, hebben we hem bij aankomst uiteindelijk gewoon Rp. 50.000 betaald. Hij was er supergelukkig mee!
De kamers van ‘ViaVia’ waren echt een verademing na het hok waar we de nacht ervoor hadden gelogeerd. Dit guesthouse heeft een gelijknamige resto, die echt heerlijk eten serveert. Van alle dagen dat we in ‘Yogyakarta’ zijn geweest (op de eerste avond na), hebben we daar ook gegeten!
De dag zelf hebben we weinig anders gedaan dan uhh…. het toilet bezoeken. Omdat we die aardewerken pot op een gegeven moment ook wel kenden, zijn we nog even de straat opgegaan. Daar ontmoetten we ‘Ardie’, een ‘becak-chauffeur’ met een fiets die gefinancierd is door Nederlanders. De beste man spreekt dus ook wel een woordje en wilde ons maar al te graag rondrijden. Met hem hebben we die middag verschillende zilversmeden in ‘Kota Gede’ bezocht. In dit gebied zitten alle zilverwinkels waar je alles kunt kopen dat je maar kunt bedenken. Nadat we het proces hadden gezien, hebben we nog wat rondgekeken, maar uiteindelijk niets gekocht. Ten eerste betaal je namelijk nog wel een aardig pak geld en ten tweede kwam het vrij oubollig op ons over.

De volgende dag zijn we op tour gegaan naar DE bezienswaardigheden waarvoor iedereen naar ‘Yogyakarta’ komt: ‘Borobodur’ en ‘Prambanan’. Ons guesthouse bood een tour aan waarbij we beide complexen zouden bezoeken en daarnaast ook nog een uitzichtpunt zouden aandoen, waarvan we de vulkaan ‘Merapi’ konden zien. In totaal zou de tour zo’n 9 uur in beslag nemen. Onze buikjes voelden een stuk beter…dit konden wij doen!
We werden rond 08:30u opgehaald en met nog 5 anderen zijn we op weg gegaan naar ‘Borbodur’. Let op! Als je een tour boekt, betaal je vaak alleen voor het vervoer. Het entreegeld voor de bezienswaardigheden moet je ter plekke nog eens lappen. Wij waren hiervan op de hoogte, maar twee Fransen die met ons meereisden kwamen voor onverwachte verassingen te staan…
Als eerste bezochten we het complex van ‘Borobodur’, wat bekend staat als het grootste Boeddhistische monument ter wereld! Het complex is het beste te omschrijven als een afgestopte piramide van 9 verdiepingen. De zijden van de basis meten 123 meter en in totaal is het monument zo’n 35 meter hoog. Het is geheel opgebouwd uit vulkanische steenblokken en de realisatie duurde in totaal 75 jaar. Men gelooft dat door de verschillende niveaus te bestijgen uiteindelijk het wezenlijke kan worden bereikt. Het gehele complex is op zich indrukwekkend, maar we denken dat het meer met je doet als ‘Java’ je eerste bestemming is. Omdat we al vrij veel hadden gezien, was het nog steeds interessant om daar rond te lopen, maar de ‘WHOA-factor’ (die we wel hadden bij Angkor Wat) ontbrak. Na een bezoek van twee uur zijn we weer in de mini-bus gestapt en was het tijd voor de lunch. Natuurlijk werden we bij ‘vrienden van’ afgezet. Na een vlugge blik op het menu, wisten we al dat we hier niet gingen eten. Alle maaltijden (inclusief de meeste eenvoudige gerechten) kostten Rp. 50.000+! We bedankten vriendelijk en zijn op zoek gegaan naar een ander tentje. Hier was men niet zo blij mee! Een paar meter verderop hebben we heerlijk gegeten voor in totaal zo’n Rp. 20.000 inclusief drinken. Dat zijn tenminste normale prijzen!
Na de lunch werden we naar het uitzichtpunt gebracht. Dit sloeg werkelijk nergens op en hadden ze net zo goed uit de tour kunnen laten. We moesten entree betalen om bij het punt te komen, maar vanaf daar zag je nog niks. Er was een uitkijktoren gebouwd, maar ook daar moest je weer voor betalen! Daarnaast betwijfelden we of je daadwerkelijk wat zou zien, aangezien het enorm mistig was en de ‘Merapi’ zeker nog tientallen kilometers ver lag…
Daarna was het tijd voor ‘Prambanan’, het grootste Hindoeïstische tempelcomplex op ‘Java’. Bij binnenkomst werd al meteen duidelijk waarom vaak de vergelijking met ‘Angkor Wat’ in ‘Cambodja’ wordt gemaakt. De tempels hebben echt een gelijkwaardige bouwstijl! De hoofdtempels zijn het meest interessant en staan allen bij elkaar. Sommige staan nog in de steigers en waren niet te bezichtigen. Ook hier gold voor ons weer dat we veel indrukwekkender hadden gezien in ‘Siem Reap’. Het is echt een mooi complex en zeker een bezoek waard, maar onbewust maak je toch de vergelijking met hetgeen wat je al gezien hebt…
We verbaasden ons trouwens over de grote hoeveelheid lokale (toeristen) die er op de complexen rondliepen. Zij waren helemaal niet geïnteresseerd in de tempels, maar in de westerlingen! Overal wilden mensen weer met ons op de foto. Dit keer waren we niet de beroerdste en hebben we meerdere malen naar het vogeltje gelachen. Op een gegeven moment kwam er een jongentje naar Nick toe die zelfs vroeg om ‘Facebook-naam’! Echt té schattig! Ondertussen was het al 17:00u en was het tijd om terug te keren naar ‘Yogyakarta’. Het was een zeer interessante, maar slopende dag geweest. Die avond hebben we dan ook niet meer gedaan dan gegeten en terug naar de kamer.
De volgende dag hebben we een bezoek gebracht aan een oogkliniek om Nick zijn oog even te laten zien. Een paar dagen eerder hadden we van een huisarts al druppels gekregen, maar omdat dat niet echt leek te werken, wilden we weleens de diagnose van een specialist horen. Nadat we ons door twee motorbikes naar de kliniek hadden laten brengen, stapten we het gebouw binnen. Het was echt heel typisch dat iedereen zijn werk laat vallen als er twee westerse toeristen binnen komen. Dit terwijl alle stoeltjes bezet zijn met lokalen! Binnen no-time werden we geholpen en werd Nick aan enkele testjes onderworpen. Daarna nog een consult van de oogarts, waarbij hij druppels en zalf voorgeschreven kreeg. Dit konden we ophalen bij de apotheek en binnen 15 minuten stonden we weer buiten. Dezelfde mensen die nog zaten te wachten toen we binnenkwamen…zaten er nog steeds. Het voelde wel wat oneerlijk, maar waarschijnlijk betalen we ook meer dan de lokalen…

Morgenavond gaan we per minibus naar Bandung. Helaas waren de treinen vol, dus was de minibus de beste optie. Het zal een lange rit worden, we vertrekken om 19.00u en komen om de volgende ochtend om 06.00 u aan in Bandung. We zijn benieuwd!



De foto's zijn te vinden op:
Yogyakarta:
https://picasaweb.google.com/109491258409731729680/IndonesieYogyakarta?authkey=Gv1sRgCM2e9_GE_LWB1gE#

Borobudur:
https://picasaweb.google.com/109491258409731729680/IndonesieBorobudur?authkey=Gv1sRgCOqFtfiWwYvOeA#

Prambanan:
https://picasaweb.google.com/109491258409731729680/IndonesiePrambanan?authkey=Gv1sRgCPDOosOEypCQjAE#