Stoom afblazen

’s Ochtends vroeg verlieten we het guesthouse in ‘Pemuteran’. De avond ervoor hadden we aan de receptie gevraagd of zij voor vervoer naar de ferry konden zorgen. Dat konden ze wel degelijk, maar voor het afstandje van zo’n 30 km, vroeg men lachend Rp. 200.000! Dat was bijna evenveel als we hadden betaald voor de rit van ‘Lovina’ naar ‘Pemuteran’! Daar bedankten we dus hartelijk voor. Dus die ochtend stonden we rond 08:00u op de hoofdweg te wachten op één van de vele ‘bemos’. Omdat er niet meteen eentje aan kwam rijden, zijn we alvast in de richting van de ferry gelopen. We hadden nog geen 20 stappen gezet of achter ons werd er al luid getoeterd! We draaiden ons om en al stotend en rokend kwam er een oud, rood busje aangeknald met de chauffeur hangend uit het raam. We lieten blijken dat we mee wilden en het gevaarte stopte voor onze voeten. Eerst even onderhandelen. Gelukkig hadden we voorkennis van het gemiddelde bedrag dat voor een ritje naar de ferry betaald moest worden. Dit kwam neer op zo’n Rp. 20.000 p.p. De chauffeur stapte uit, negeerde onze vraag over de prijs en had onze tassen al zowat op het dak gebonden, toen we contact maakten. Na een korte denksessie vroeg hij er Rp. 100.000 voor ons beiden. Wij begonnen te lachen en zeiden dat het normaal maar Rp. 20.000 per persoon is. Dat had hij niet verwacht en meteen kon hij dan ook geen Engels meer. Aangezien we toch naar de ferry wilde en onze tassen toch al stevig ingesnoerd waren, boden we hem Rp. 50.000 in totaal. Daar hoefde hij niet lang over na te denken. Eén van zijn klanten die ruim voorin zat werd naar achteren gebonjourd. Daar kon hij plaats nemen tussen allerlei dozen en pakketten. De toeristen mochten naast de chauffeur zitten! Eenmaal binnen vroegen we ons beide af hoe dit busje het al zo lang volhoudt op de weg. Werkelijk alles zat los, kon niet meer dicht of was verroest. Daarnaast deed de kilometerteller het niet meer en het pijltje van de benzine gaf aan dat deze Bemo nodig moest tanken. En nog steeds jakkerde het in goed tempo door!
In een klein uurtje legden we de 30 km naar de ferry af (doordat er nog verschillende mensen werden opgepikt en pakketjes moesten worden afgeleverd). Bij het loket in ‘Gilimanuk’ twee tickets gehaald,waarna we direct de ferry op konden, want deze ging over 10 minuten weg! Wat een heerlijke timing! Tien minuten later maakten we de oversteek naar ‘Ketapang’, de aankomsthaven van de ferries vanuit ‘Bali’. Op het water waren er twee dingen die ontzettend opvielen. Ten eerste was dat de grote hoeveelheid aan ferries die zich op dat moment in het water bevond. Gelijk met ons lagen er zeker 12 andere schepen! Het duurde dan ook een eeuwigheid voordat we konden aanmeren, omdat er simpel genoeg geen ruimte voor ons fagot was. Het tweede opvallende ding waren…wij! Op de gehele ferry was geen één toerist te vinden! We weten niet of dit te maken had met het seizoen of dat de meeste toeristen/reizigers er toch voor kiezen om iets meer neer te leggen en met een touringbus of privé auto de oversteek te maken. In ieder geval was er geen twijfel over mogelijk dat we werden opgemerkt!
Aan wal werden we direct belaagd door verschillende figuren: ‘Hello mister, where you go!?’ Uiteindelijk zijn we een ‘bemo’ ingestapt, die ons naar het dichtstbijzijnde busstation heeft gebracht. Daar stond een lokale bus (‘ekonomi’) op het punt van vetrek. De tassen werden ingeladen, we konden nog net wat eten en drinken halen bij een kraampje en we waren onderweg. Nou, in ieder geval waren we een beetje in beweging…De ‘ekonomi’ bussen stoppen namelijk overal en nergens, waardoor de uiteindelijke rit vele malen langer duurt. Het kostte ons dan ook in totaal vijf uur om ‘Probolinggo’ te bereiken. We hadden tijdens het kopen van het buskaartje laten vallen dat ons doel was om vandaag nog het gebied van de ‘Bromo-vulkaan’ te bereiken. Dit vond de buschauffeur voldoende reden om ons bij een vriend van hem te droppen met een travel-agency. Omdat we wisten dat we alles ter plaatse konden regelen en onze slaapplek al geboekt was, hadden we de hulp van zijn vriend niet nodig. Het gesprek was dan ook kort en bondig ‘Not interested!’. Toen we aan hem vroegen wanneer er een busje richting de ‘Bromo’ gaat, zei hij ons dat we nog zo’n 10 minuten geduld moesten hebben. Het busje zou vanzelf langs zijn kantoor komen rijden. Een aantal minuten later was er nog steeds geen busje gearriveerd, maar waren er wel twee nieuwe ‘slachtoffers’ afgezet. En deze betaalden wel voor de diensten! Kort daarna kwam het busje aanrijden (toevallig!) en werd ons tijdens het instappen nog even ingefluisterd ‘Just for you to know, this bus doesn’t go directly to ‘Bromo’, first we have to wait for ten people in total…’ Na een kort ritje stopten we dan ook op de lokale markt waar we tussen alle andere ‘bemos’ wachten op meer gegadigden. We raakten in gesprek met de andere twee reizigers (uit ‘Kuala Lumpur’) en beide vonden we de gang van zaken maar helemaal niets. Er werd ons niets verteld en als we wat vroegen, dan kon ineens niemand meer Engels. Erg frustrerend. Met z’n vieren wachtten we braaf in het busje, maar toen het na zessen al donker werd (we waren al in ‘Probolinggo’ vanaf 16:00u!), kwam er zowaar iemand ons wat vertellen. De twee jongens, die wel een tour hadden geboekt bij de agency, zouden met een privé charter naar de ‘Bromo’ worden gebracht. De baas betaalde de kosten. Maar dit lieten we ons niet gebeuren! Dus meteen vroegen we wat de extra kosten waren voor een ritje met diezelfde charter. Geen respons. ‘Call your boss and name a price!’ Wederom geen reactie. Wij moesten wachten tot er meer gegadigden waren. De twee jongens reden in een andere busje weg en wij zaten nog met z’n tweeën te wachten. Indien we 10 of meer mensen hadden zouden we vertrekken. Ondertussen was het al 19:00u en wij dachten dat we nooit meer in ‘Bromo’ zouden aankomen… Gelukkig kwam er toen ineens een grote groep jongeren aanzetten die ook allemaal naar de ‘Bromo’ wilden. Plotseling kwam er een busje aanrijden, waaruit de twee jongens uit ‘Kuala Lumpur’ ineens stapten. Bleek dat ze bij het kantoor hebben moeten wachten, zonder ook maar enige uitleg. Nu we ineens genoeg mensen hadden, moesten ze toch maar met deze bus mee. Dat was immers goedkoper voor de baas! Wat een service hè!? Echt een bureau van topklasse!! We waren zo blij dat we daar niets geboekt hadden. We hadden nu precies 10 man bij elkaar en dat was volgens ons het aantal om te vertrekken. Toen we aangaven dat we nu eindelijk met genoeg waren en we met gierende banden hier vandaan wilden, werd er toch nog getwijfeld. Wat was er nu weer!? Eerst werden alle Indonesiërs ingelicht en als laatste kregen wij het volgende dilemma voorgeschoteld: omdat we te weinig mensen hadden, wilden ze nu Rp. 30.000 p.p. hebben in plaats van Rp. 25.000. Te weinig mensen!? We zijn nu toch met z’n elven!? Nee, in het busje passen 17 man en omdat er nu maar elf waren, moesten we de rest van het geld met z’n allen ophoesten. Het gaat ons echt niet om het geld (want het is echt helemaal niks), maar wat een gedoe zeg! Ze weten je zo goed chagrijnig te maken. Zij hebben de macht, want zij zijn de enige die richting deze twee plaatsjes rijden en dat weten ze (helaas..). Omdat we niet als enige voor de gehele groep wilden betalen, hebben we nog even bij de Indonesiërs nagevraagd of ook zij de Rp. 30.000 betaalden. Dat deden ze en we hebben toen het geld overhandigd. Daarna kwamen we eindelijk in beweging.
De tocht naar boven schijnt schitterend te zijn, maar omdat het ondertussen al 19:30u en pikkedonker was, was er uiteraard niet veel te zien. Een uur later stapten we uit in ‘Ngadisari’, waar we overnachtten. Dit dorpje is het op één na dichtstbijzijnde plaatsje voor een bezoek aan de vulkaan. Aan de rand van het vulkanisch gebied ligt ‘Cemora Lawang’ en ‘Ngadisari’ ligt daar zo’n 3 km vanaf. Omdat we echt kapot waren van die dag, hebben we nog snel iets gegeten in het restaurant en de jeeptour geboekt voor de volgende dag. We zouden om 03:00u (!) gewekt worden, zodat we op tijd zouden zijn voor de zonsopgang bij de ‘Bromo’ vulkaan!

Gelukkig hadden we zelf onze wekker gezet, want dit was echt de meest belabberde wekservice ooit! Men had belooft dat de bewakers ons zou wakker maken, maar we hebben echt niemand aan onze deur gehad. Toen we in het restaurant ons ontbijtje ophaalde, bleek waarom: men had ons niet op de lijst gezet! Gelukkig konden ze nog wel iets regelen en hadden we in no-time een ontbijtje op tafel. We kregen allebei twee overheerlijke natte witte sneetjes brood met een soort van jam… Oja én een uitgedroogd stukje ananas! Jammie! Als je al trek had om 03.00u ’s nachts, dan was deze trek spontaan verdwenen.
Een half uur later was het tijd om in één van de vele jeeps te stappen, die ons in het holst van de nacht naar de top van de berg ‘Penanjakan’ (2770m) bracht. We hadden er super veel zin in! Daarnaast was het ook spannend, want de ‘Bromo’ vulkaan was afgelopen november 2010 nog uitgebarsten. Vanaf april 2011 was het pas weer mogelijk om in de buurt van de vulkaan te komen. Omdat we hadden aangegeven dat we graag een jeep deelden, werden we ingedeeld bij twee Fransen, een Nederlandse en een Australische. Een dik halfuurtje duurde het, voordat de jeep stopte net onder de top van de berg. De laatste paar honderd meter moesten we te voet afleggen. Eenmaal buiten werd meteen duidelijk dat ‘Bromo’ echt dé bron van inkomsten is voor dit gebied. Er stonden wel tientallen jeeps naast elkaar geparkeerd en in het dal zag je nog steeds verschillende de berg oprijden. Vanaf het punt dat je uitstapt heb je de mogelijkheid om zelf naar de top de klauteren of je te laten brengen door een paard. Met z’n zessen zijn we te voet naar boven gegaan, waar we een goed plaatsje hebben bemachtigd voor de zonsopkomst. Overal waren kraampjes door lokalen opgezet, waar je warme thee, koffie of soep kon halen. Het was een stuk kouder op de top en het waaide er behoorlijk. Omdat zowel ‘Bromo’ als de ‘Merapi’ nog steeds asdeeltjes uitspuwen was het wijs om iets mee te nemen om je mond mee te bedekken. De meeste knopen dan ook een sjaal of een sarong om hun hoofd. Wij kozen er echter voor om als Dr. Bernard en Dr. Grey naar boven te gaan! Een uur later kwam de zon achter de bergen vandaan. Waar we verwachtten dat deze achter ‘Bromo’ om zou komen, kwam deze ten westen van de vulkaan op. Omdat het nog wat bewolkt was, kreeg je hierdoor een schitterend kleurenpatroon in de lucht. Beetje bij beetje werd de vulkaan ‘Bromo’ en de naastgelegen vulkaan verlicht en veranderde de kleur van donkerbruin naar outback-rood! Vanaf dit punt was de ‘Sea of Sand’ ook goed te zien, een enorme vlakte van zand, waar je in wegzakt als je er overheen loopt. Het uitzicht vanaf de top was dan ook echt super!
Om 06:00u hadden we weer bij de jeep afgesproken. Gelukkig hadden we het nummerbord onthouden, want de chauffeur wist bij god niet wie hij eerder vervoerd had en daarnaast had iedereen dezelfde jeep! Eenmaal ingestapt, bracht de chauffeur ons naar beneden en naar de vulkaan. Omdat ‘Bromo’ eind 2010 nog was uitgebarsten, hadden we begrepen dat er nog niemand naar boven gelaten werd op dit moment. We dachten dat alleen het gebied eromheen vanaf april 2011 weer toegankelijk was. Niet was minder waar, we konden de vulkaan gewoon beklimmen! Er stonden al meerdere toeristen op de kraterrand. Samen zijn we aan de steile en zware tocht naar boven begonnen. Door het mulle zand en het feit dat de trap geheel bedolven was door de vorige uitbarsting (en er dus geen trap meer te bekennen was), was het nog een aardige klim. Vanaf boven kon je een blik werpen in de krater, waar de aswolken nog volop uitkwamen! Af en toe vlogen er nog wat kleine deeltjes rond en stonk het hevig naar zwavel! Het leek ons dan ook niet al te verstandig om hier lang bovenop te blijven staan. We zijn weer naar beneden gegleden door het zand en hebben nog een kleine wandeling door het vulkanisch gebied gemaakt. Het is daar werkelijk schitterend! De hopen as zijn door de wind zo gevormd dat het echt een zee van zand lijkt!

Om 08:00u in de ochtend was het tijd om terug te gaan naar het guesthouse. Tijdens de rit terug besloten we om diezelfde dag nog te vertrekken en door te reizen naar ‘Solo’. We hadden het gebied nu al goed gezien en het leek ons overbodig om hier nog een dag te blijven. We regelden vervoer (duurder dan de heenreis!) en moesten ervoor zorgen dat we om 09:30u klaar stonden.
Om 09:15u waren we al klaar en hebben rustig met de andere reizigers gewacht op de ‘bemos’ die ons naar beneden zouden brengen. Wederom zagen we iedereen vertrekken, want die hadden een tour met deze organisatie geboekt, en wij mochten blijven staan. Er gingen zelfs bussen weg waar maar twee mensen inzaten! Nu waren we ervan overtuigd, ze doen het erg gewoon om! Zodra je niks met hun boekt en ze dus geen grof geld uit je kunnen slaan, moet je maar wachten tot het hun uitkomt. En ze kunnen het maken (nog wel), want ze zijn het enige vervoersmiddel naar ‘Probolinggo’. Uiteraard hebben we onszelf hier weer lopen opeten, want om 10:00u waren we nog niet vertrokken. Uiteindelijk kwam er een bus aan waar we in plaats mochten nemen en die heeft ons naar het busstation in ‘Probolinggo’ gebracht. Vanaf daar pakken we eerst de bus naar ‘Surabaya’, waar we één nacht zullen slapen, voordat we verder reizen naar ‘Solo’. Direct naar ‘Solo’ is niet mogelijk, aangezien je moet overstappen in ‘Surabaya’. Omdat we de aansluiting niet zouden gaan halen, zullen we daar één nachtje blijven hangen. De vrouw van het ticketbureau op het busstation heeft ons er meerdere malen voor gewaarschuwd: ‘Surabaya’ wordt beheerst door de maffia en het is geen fijne plek om heen te gaan!’ Ach ja,…we zien het wel!


De foto's zijn te vinden op:
https://picasaweb.google.com/109491258409731729680/IndonesieBromo?authkey=Gv1sRgCOWc_5O08JSeTg#