0900-INDO
Door: nickenlau
Blijf op de hoogte en volg Nick en Lau
26 Juni 2011 | Indonesië, Surabaya
Na een tijdje te hebben gewacht op het busstation en allemaal rare (mafia) verhalen over ‘Surabaya’ gehoord te hebben (zakkenrollers, gedrogeerd eten & drinken) waren we klaar voor de busreis! Toen we eenmaal in de bus stapten en er weer 10 verkopers met eten, drinken, speelgoed én wat muzikale klanken langs waren geweest, was het tijd om te vertrekken. De reis van ‘Probolinggo’ naar ‘Surabaya’ zou zo’n 2 uur duren, dus dat zou voorbij vliegen, voordat we het wisten! We hadden ons voorgenomen om in ‘Surabaya’ te overnachten, aangezien we geen zin hadden om nog een hele dag te gaan reizen. Het vroege opstaan voor ‘Bromo’ en de slopende conversaties met de bemo-chauffeurs hadden erin gehakt. Van ‘Surabaya’ naar ‘Solo’ zou namelijk nog zo’n 6 uur in beslag nemen. Daarnaast is ‘Surabaya’ de op één-na-grootste stad van Java. Daar zou vast wel iets te beleven zijn!
Netjes op tijd arriveerden we op het busstation. We keken elkaar aan en waren klaar voor de confrontatie met dé gevreesde maffia! Voordat we uitstapten draaide een hoofdje voor ons om en keek ons vriendelijk aan. Deze jongen, genaamd Yogi, vroeg waar we naar toe moesten. We gaven aan dat we een bus richting het centrum zochten, omdat we bij het centraal gelegen treinstation een ticket voor de volgende dag wilden boeken. Voor de zekerheid vroegen wij hem of hij wist waar wij de bussen richting het centrum konden vinden. Gelijk gaf hij aan dat we hem moesten volgen, het was namelijk erg druk op het busstation en lastig uit te leggen. Hij zou het ons even laten zien. Dat was een aangename verrassing (en zeker een welkome verrassing na al de eerdere onvriendelijkheid bij de ‘Bromo’!) Toen hij ons uiteindelijk de bus had aangewezen, bedankten we hem en stapten de bus in. Uiteraard zat deze vol met verbaasde lokalen! We namen een plekje achter in de bus en wachtten tot het barrel in beweging zou komen. Na zo’n 5 minuten kwam Yogi ineens aangesneld en ging voor ons zitten. Totaal uitgeput , maar met een vrolijke blik zei hij: “I’ll bring you to the train station, I don’t want you to get lost!” Voldaan draaide hij zich om. Lau had hem al gelijk bestempeld tot knuffel-Indo en keek of hij in de backpack zou passen om mee naar huis te nemen.
De bus kwam in beweging en Yogi vertelde dat hij in ‘Surabaya’ rechten studeerde. Hij woonde dus niet in deze stad. Aangezien hij pas ’s avonds een afspraak had (het was zondag) had hij niets te doen en wilde hij ons graag vergezellen. De jongen was de hele weg niet stil te krijgen. Hij wilde weten waar we woonden en wat we voor werk we deden. Hijzelf vertelde maar al te graag over de wetsystemen van Indonesië en Nederland, die blijkbaar gelijkenissen hebben! Uiteindelijk kwam de aap uit de mouw met betrekking tot zijn rol als gids: ‘For me it’s also good, because I can practice my English!’. Hij kende zelf de weg ook niet richting het treinstation, maar heeft het even aan de reiziger naast hem gevraagd. Daarnaast merkten wij al gelijk het verschil als je met een lokaal reist, wij rekenden in de bus namelijk de lokale prijs voor een kaartje af! De buschauffeur was duidelijk niet zo blij met Yogi, maar wij wel!
Een uurtje later arriveerden we in de buurt van het busstation. Na wat rondvragen en een blokje om vonden we de ingang en heeft hij voor ons alle mogelijke informatie over de treintickets gevraagd. Helaas waren er geen tickets meer beschikbaar voor de volgende dag en verlieten we het station met lege handen. Buiten onderhandelde Yogi nog even voor een fiets taxi (‘becak’) richting onze accommodatie. Hierna hebben we hem uitzonderlijk bedankt en gevraagd of hij nog even mee wilde gaan lunchen als bedankje van onze kant. Hij wilde echter helemaal niets aannemen. Wel zei hij: ‘I’ll give you my telephone number. If you’re lost, please call me!’ Daar voegde hij nog aan toe: ‘If you don’t have anything to do tonight, call me, we can meet’. (Aaaawwhhhh, wat lief!) Na deze laatste woorden zijn we in de fiets taxi (gepropt) en richting een guesthouse gereden dat we in één van de reisgidsen hadden gevonden.
De ‘becak’ is een fiets waar voorop een bankje is gemaakt met een overkapping. Deze leuke taxi’s zijn natuurlijk gemaakt voor de kleine Indonesiërs en niet op de Europese maat! Zaten we dan als twee lange bomen gepropt in een bakje, onderuitgezakt (want tja dat kapje is niet erg hoog) en met de tassen op het stuur van de beste man die op die fiets zat. Onze gezellige chauffeur was er van overtuigd dat die twee enorme backpacks makkelijk op zijn stuur pasten, totdat we een helling op moesten en we over een hobbel gingen…. Midden op het kruispunt lag één van de backpacks er half af, waardoor de halve gemotoriseerde stad op ons moest wachten en we (wederom) in de belangstelling stonden! Wij stonden naast de fiets de beste man te helpen om alles weer in het gareel te krijgen en ondertussen vlogen de motorbikes om je oren! Na dit heerlijke ontspannen ritje (om je te bescheuren!) en na menig opmerking van toeschouwers bereikten we (zonder kleerscheuren) het guesthouse.
Ook in het guesthouse was het overduidelijk dat ze al een tijdje geen westerse toerist hadden gezien. Eén van de medewerkers liet de kamer zien. Na het zien van de badkamer keek Lau met een vragende blik richting de medewerker. ‘Is there also a shower in de bathroom?’ toen het antwoord van de jongen negatief was keek Lau Nick vragend aan waarop ze uiteindelijk zei: ‘Ik weet niet hoe jij erover denkt, maar ik ben klaar met zoeken’. (Dat is duidelijk!) Jezelf nat spetteren met zo’n bakje moet je toch ook eens in je leven gedaan hebben, niet?’ Lachend hebben we de kamer geaccepteerd, waarop het de beurt was aan de medewerker om verbaasd te kijken. Die middag hebben we ‘Surabaya’ te voet verkend en een heerlijke ‘gado gado’ lunch gegeten op straat, welke was bereidt door een oud stel. Daar raakten we in ‘gesprek’ met de eigenaar van de tent (die welgeteld vier tanden in zijn mond had) maar die de lach niet meer van zijn gezicht af kreeg. Hij vond het prachtig dat we daar zaten en probeerde zich (in het Engels) verstaanbaar te maken. Een klant van het kraampje begon daarna met ons te praten over de geschiedenis van de stad (nadat hij hoorde dat we Nederlands waren). Ook ‘Surabaya’, naast veel andere steden, heeft nog veel Nederlandse invloeden. We praatten over onze reis, over voetbal (hij wist dat we 2e op het WK waren geworden!) en over werk. Van hem hadden we dan ook de tip gehad om met het busbedrijf ‘Eka’ naar ‘Solo’ te reizen.
De volgende ochtend zijn we vroeg opgestaan (kan ook bijna niet anders met een moskee naast de deur) om vroeg de bus te pakken richting ‘Solo’. We wilden daar op tijd aankomen, zodat we nog een beetje de tijd zouden hebben om wat guesthouses te bekijken. Net toen we onze tas hadden ingepakt werd er op onze deur geklopt. Voor de deur stond een medewerker van het guesthouse met een dienblad in z’n hand (we hadden toch niks besteld?!) Hij kwam heel lief een kopje thee en koffie brengen met vier mini bapao’s! Achter hem stonden nieuwsgierige kindjes onze kamer in te gluren en te giechelen als je ze gedag zei.
Na ons ontbijtje toch snel de tassen op de rug gebonden en richting het busstation gegaan.
Op het busstation stonden we er nu alleen voor…. Gelukkig wisten we de naam van het busbedrijf nog, dus hebben we alle verkopers vriendelijk bedankt. Binnen no-time vonden we de ‘Eka bus’, werden onze tassen ingeladen en konden we plaats nemen. Binnen 5 minuten vertrok de bus, dat viel alles mee!
Toen de verkoper langs kwam om twee kaartjes af te rekenen bleek dat we ook nog een lunch zouden krijgen. De man van het stalletje had inderdaad gelijk, dit is een goed busbedrijf!
Zoals afgesproken reden we 6 uurtjes later het busstation van ‘Solo’ binnen. In ‘Solo’ wilden we twee guesthouses bekijken waar we goede verhalen over hadden gehoord. Ook hier was het uitgestorven en geen (westerse) toerist te bekennen. ’s Avonds hadden we heerlijk gegeten bij een straattentje. Lekker op matjes op de stoep met eenvoudig, maar super eten! In ieder geval, dat vonden we die avond…De volgende dag werden we namelijk wakker met buikkrampen. Die ochtend hebben we nog wel bij een tentje ontbeten, maar Nick ging vanaf toen bergafwaarts. Die dag verder in bed doorgebracht en weinig uitgevoerd. Die avond werd ook Lau beroerd en doemden de vergelijking met onze eerste vakantie samen in Tunesië alweer op. Na vier dagen aan de pot vast te hebben gezeten waren we iets beter en waren we Solo (lees kamer) ook helemaal zat. Ik denk dat de eigenaren van het guesthouse daarnaast ook wel blij waren (of juist niet), omdat de kamer wel een opfrisbeurtje kon gebruiken!
Na vijf dagen waren we goed genoeg om te reizen, hebben we gelijk onze spullen gepakt en vonden we het tijd voor een nieuwe stad! ‘Yogyakarta’ was de volgende bestemming. Gelukkig lag deze stad slechts op een uurtje treinen en dat kwam ons goed uit. Met de dunne enkele uren op het spoor is voor niemand goed, dus dit was een goed ritje. Met nog honderden andere reizigiers stapten we ’s morgens in de ‘ekonomi’ wagon…
Voor ons becak avontuur zie:
https://picasaweb.google.com/109491258409731729680/IndonesieSurabaya?authkey=Gv1sRgCLyJnfvKurChtAE#
Netjes op tijd arriveerden we op het busstation. We keken elkaar aan en waren klaar voor de confrontatie met dé gevreesde maffia! Voordat we uitstapten draaide een hoofdje voor ons om en keek ons vriendelijk aan. Deze jongen, genaamd Yogi, vroeg waar we naar toe moesten. We gaven aan dat we een bus richting het centrum zochten, omdat we bij het centraal gelegen treinstation een ticket voor de volgende dag wilden boeken. Voor de zekerheid vroegen wij hem of hij wist waar wij de bussen richting het centrum konden vinden. Gelijk gaf hij aan dat we hem moesten volgen, het was namelijk erg druk op het busstation en lastig uit te leggen. Hij zou het ons even laten zien. Dat was een aangename verrassing (en zeker een welkome verrassing na al de eerdere onvriendelijkheid bij de ‘Bromo’!) Toen hij ons uiteindelijk de bus had aangewezen, bedankten we hem en stapten de bus in. Uiteraard zat deze vol met verbaasde lokalen! We namen een plekje achter in de bus en wachtten tot het barrel in beweging zou komen. Na zo’n 5 minuten kwam Yogi ineens aangesneld en ging voor ons zitten. Totaal uitgeput , maar met een vrolijke blik zei hij: “I’ll bring you to the train station, I don’t want you to get lost!” Voldaan draaide hij zich om. Lau had hem al gelijk bestempeld tot knuffel-Indo en keek of hij in de backpack zou passen om mee naar huis te nemen.
De bus kwam in beweging en Yogi vertelde dat hij in ‘Surabaya’ rechten studeerde. Hij woonde dus niet in deze stad. Aangezien hij pas ’s avonds een afspraak had (het was zondag) had hij niets te doen en wilde hij ons graag vergezellen. De jongen was de hele weg niet stil te krijgen. Hij wilde weten waar we woonden en wat we voor werk we deden. Hijzelf vertelde maar al te graag over de wetsystemen van Indonesië en Nederland, die blijkbaar gelijkenissen hebben! Uiteindelijk kwam de aap uit de mouw met betrekking tot zijn rol als gids: ‘For me it’s also good, because I can practice my English!’. Hij kende zelf de weg ook niet richting het treinstation, maar heeft het even aan de reiziger naast hem gevraagd. Daarnaast merkten wij al gelijk het verschil als je met een lokaal reist, wij rekenden in de bus namelijk de lokale prijs voor een kaartje af! De buschauffeur was duidelijk niet zo blij met Yogi, maar wij wel!
Een uurtje later arriveerden we in de buurt van het busstation. Na wat rondvragen en een blokje om vonden we de ingang en heeft hij voor ons alle mogelijke informatie over de treintickets gevraagd. Helaas waren er geen tickets meer beschikbaar voor de volgende dag en verlieten we het station met lege handen. Buiten onderhandelde Yogi nog even voor een fiets taxi (‘becak’) richting onze accommodatie. Hierna hebben we hem uitzonderlijk bedankt en gevraagd of hij nog even mee wilde gaan lunchen als bedankje van onze kant. Hij wilde echter helemaal niets aannemen. Wel zei hij: ‘I’ll give you my telephone number. If you’re lost, please call me!’ Daar voegde hij nog aan toe: ‘If you don’t have anything to do tonight, call me, we can meet’. (Aaaawwhhhh, wat lief!) Na deze laatste woorden zijn we in de fiets taxi (gepropt) en richting een guesthouse gereden dat we in één van de reisgidsen hadden gevonden.
De ‘becak’ is een fiets waar voorop een bankje is gemaakt met een overkapping. Deze leuke taxi’s zijn natuurlijk gemaakt voor de kleine Indonesiërs en niet op de Europese maat! Zaten we dan als twee lange bomen gepropt in een bakje, onderuitgezakt (want tja dat kapje is niet erg hoog) en met de tassen op het stuur van de beste man die op die fiets zat. Onze gezellige chauffeur was er van overtuigd dat die twee enorme backpacks makkelijk op zijn stuur pasten, totdat we een helling op moesten en we over een hobbel gingen…. Midden op het kruispunt lag één van de backpacks er half af, waardoor de halve gemotoriseerde stad op ons moest wachten en we (wederom) in de belangstelling stonden! Wij stonden naast de fiets de beste man te helpen om alles weer in het gareel te krijgen en ondertussen vlogen de motorbikes om je oren! Na dit heerlijke ontspannen ritje (om je te bescheuren!) en na menig opmerking van toeschouwers bereikten we (zonder kleerscheuren) het guesthouse.
Ook in het guesthouse was het overduidelijk dat ze al een tijdje geen westerse toerist hadden gezien. Eén van de medewerkers liet de kamer zien. Na het zien van de badkamer keek Lau met een vragende blik richting de medewerker. ‘Is there also a shower in de bathroom?’ toen het antwoord van de jongen negatief was keek Lau Nick vragend aan waarop ze uiteindelijk zei: ‘Ik weet niet hoe jij erover denkt, maar ik ben klaar met zoeken’. (Dat is duidelijk!) Jezelf nat spetteren met zo’n bakje moet je toch ook eens in je leven gedaan hebben, niet?’ Lachend hebben we de kamer geaccepteerd, waarop het de beurt was aan de medewerker om verbaasd te kijken. Die middag hebben we ‘Surabaya’ te voet verkend en een heerlijke ‘gado gado’ lunch gegeten op straat, welke was bereidt door een oud stel. Daar raakten we in ‘gesprek’ met de eigenaar van de tent (die welgeteld vier tanden in zijn mond had) maar die de lach niet meer van zijn gezicht af kreeg. Hij vond het prachtig dat we daar zaten en probeerde zich (in het Engels) verstaanbaar te maken. Een klant van het kraampje begon daarna met ons te praten over de geschiedenis van de stad (nadat hij hoorde dat we Nederlands waren). Ook ‘Surabaya’, naast veel andere steden, heeft nog veel Nederlandse invloeden. We praatten over onze reis, over voetbal (hij wist dat we 2e op het WK waren geworden!) en over werk. Van hem hadden we dan ook de tip gehad om met het busbedrijf ‘Eka’ naar ‘Solo’ te reizen.
De volgende ochtend zijn we vroeg opgestaan (kan ook bijna niet anders met een moskee naast de deur) om vroeg de bus te pakken richting ‘Solo’. We wilden daar op tijd aankomen, zodat we nog een beetje de tijd zouden hebben om wat guesthouses te bekijken. Net toen we onze tas hadden ingepakt werd er op onze deur geklopt. Voor de deur stond een medewerker van het guesthouse met een dienblad in z’n hand (we hadden toch niks besteld?!) Hij kwam heel lief een kopje thee en koffie brengen met vier mini bapao’s! Achter hem stonden nieuwsgierige kindjes onze kamer in te gluren en te giechelen als je ze gedag zei.
Na ons ontbijtje toch snel de tassen op de rug gebonden en richting het busstation gegaan.
Op het busstation stonden we er nu alleen voor…. Gelukkig wisten we de naam van het busbedrijf nog, dus hebben we alle verkopers vriendelijk bedankt. Binnen no-time vonden we de ‘Eka bus’, werden onze tassen ingeladen en konden we plaats nemen. Binnen 5 minuten vertrok de bus, dat viel alles mee!
Toen de verkoper langs kwam om twee kaartjes af te rekenen bleek dat we ook nog een lunch zouden krijgen. De man van het stalletje had inderdaad gelijk, dit is een goed busbedrijf!
Zoals afgesproken reden we 6 uurtjes later het busstation van ‘Solo’ binnen. In ‘Solo’ wilden we twee guesthouses bekijken waar we goede verhalen over hadden gehoord. Ook hier was het uitgestorven en geen (westerse) toerist te bekennen. ’s Avonds hadden we heerlijk gegeten bij een straattentje. Lekker op matjes op de stoep met eenvoudig, maar super eten! In ieder geval, dat vonden we die avond…De volgende dag werden we namelijk wakker met buikkrampen. Die ochtend hebben we nog wel bij een tentje ontbeten, maar Nick ging vanaf toen bergafwaarts. Die dag verder in bed doorgebracht en weinig uitgevoerd. Die avond werd ook Lau beroerd en doemden de vergelijking met onze eerste vakantie samen in Tunesië alweer op. Na vier dagen aan de pot vast te hebben gezeten waren we iets beter en waren we Solo (lees kamer) ook helemaal zat. Ik denk dat de eigenaren van het guesthouse daarnaast ook wel blij waren (of juist niet), omdat de kamer wel een opfrisbeurtje kon gebruiken!
Na vijf dagen waren we goed genoeg om te reizen, hebben we gelijk onze spullen gepakt en vonden we het tijd voor een nieuwe stad! ‘Yogyakarta’ was de volgende bestemming. Gelukkig lag deze stad slechts op een uurtje treinen en dat kwam ons goed uit. Met de dunne enkele uren op het spoor is voor niemand goed, dus dit was een goed ritje. Met nog honderden andere reizigiers stapten we ’s morgens in de ‘ekonomi’ wagon…
Voor ons becak avontuur zie:
https://picasaweb.google.com/109491258409731729680/IndonesieSurabaya?authkey=Gv1sRgCLyJnfvKurChtAE#
-
06 Juli 2011 - 08:50
Lil' Breeze!:
Kanjers,
Ik dacht al, wanneer krijgen we nou te horen, dat jullie aan de knetters zijn....nah nu dus :)....
Gelukkig is het meegevallen (4 dagen).....hoeveel kilo's zijn jullie kwijt??
Nog andere halve week en dan zullen we jullie eens voorzien van een HEEEEERRRLIJKE nederlandse maaltijd;
- Pistoletje met (jumbo!) Grillworst
- Oma's gehaktbal met aardappeltjes
- Broodje knakworst met uitjes, ketchup en mayo
- Noodles (die in NL zijn toch echt anders, dus moet je eens proeven ;))...
Dikke kus en knuffel,
Breezer!
-
06 Juli 2011 - 09:05
Jeremy:
hahaha wat lachen! -
06 Juli 2011 - 09:47
Arco:
Een vermakelijk verhaal en gelukkig met (dit keer) goede ervaringen.
Leuk om eens wat bewegende beelden van jullie te zien, liggend in de 'Limo'... ;-)
Kuzz @&@ -
06 Juli 2011 - 10:10
Rachel:
mitchiee je vergeet de kroketten en frikandellen !!!!!!!!!!!!
xxxx -
06 Juli 2011 - 11:07
Lee:
Heerlijk verhaal weer!! Balen van jullie solo tripje. Mich je vergeet ook de patat!! Kan echt niet hoor!! -
06 Juli 2011 - 11:10
M&M:
Had je voor die taxi chauffeur niet eerder aan de race kunnen gaan, had dat heuveltje ook geen probleem geweest, je moet met zo'n ding als westerse inzittende geen kop-staart botsing krijgen denk ik zo. Geniet er nog even van en let goed op dat oog, ze schijnen toch wel erg belangrijk te zijn.
Tot Snel,
M&M
P.S. Mitch wordt al een hele bouwvakker. -
06 Juli 2011 - 11:55
Jus:
ANDERHALVEEE WEEEEKK!!!!!! -
06 Juli 2011 - 12:17
Omi En Opi:
En bij al het lekkers wat jullie nu aangeboden worden, een slok van je echt verdiende AH huiswijn. En daarna ben je weer aan de racek... .Vallen die Indo's toch nog mee he, maar blijf opletten. Gr. Omi en Opi -
06 Juli 2011 - 12:29
Robert:
Yeesss.... The bike is naise! -
06 Juli 2011 - 13:06
Mitch:
Mensen......wat is er nou??
Ik moet nog reageren.....ik heb geen flaaaauuww idee wie die Lil' Breeze! is....
Lijkt me wel een superaardige dude trouwens, maar dat terzijde....ghehe..
Breeze! je vergeet ook SWIRL ijs man!! met aardbeitjes enzo.... -
07 Juli 2011 - 04:59
Jolande:
Kleine tegenvaller zo aan het einde, maar gelukkig snel opgeknapt. Laatste dagen maar niet eten bij de tentjes langs de weg! Tot gaaaaaauuuuuuwwww
xx Jo
-
11 Juli 2011 - 20:33
Daniel:
Dude..nog steeds hele leuke verhalen. Geniet er nog van met volle teugen en tot snel!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
