De Grande Finale!

Ondanks dat de ‘Crocs’ aan onze voeten lagen (en nee, we praten niet over een slipper deal..) was het na twee dagen ‘Mission Beach’ tijd om te vertrekken. Via ‘Innisfail’ zijn we naar ‘Port Douglas’ gereden, waarbij we ‘Cairns’ in eerste instantie links hebben laten liggen. In dit kustplaatsje, op zo’n 60 kilometer van ‘Cairns’, hoopten we voor het eerst kennis te maken met de wondere wereld van het ‘Great Barrier Reef’. Tevens zal dit onze laatste stop met z’n drieën zijn. Na ‘Port Douglas’ zal ons hechte team moeten opsplitsen, aangezien we ‘Monster’ moeten afleveren bij haar rechtmatige eigenaar. Maar voordat het zover was, hadden we nog zes dagen samen.
In ‘Port Douglas’ wilden we de laatste puntjes op onze ‘Aussie wishlist’ afvinken, voordat we het land verlaten. Omdat we dit plaatsje als basis voor onze trips wilden gebruiken, gingen we eerst op zoek naar onze laatste (!) camping. Omdat er in ‘Port Douglas’ slechts drie accommodaties zijn, was de uitvalbasis snel gekozen. We hadden de bus nog niet geparkeerd (met de onnodige, maar vriendelijke, opgelegde hulp van de eigenaresse..) of we zagen een Fries een bommetje maken in het zwembad. Geloof het of niet, maar Sander en Wendy, die ons ook al ‘gevolgd’ waren in ‘Sydney’, ‘Yeppoon’ en ‘Airlie Beach’, hadden dezelfde camping gekozen! Die kans is toch echt kleiner dan een levende Bin Laden!! Het was wel weer een goede reden om die avond samen een drankje te doen in de ‘camp kitchen’..
Die middag zijn we direct even langs ‘Wavelength’ gegaan om te informeren naar de beste dag om te gaan snorkelen. Aangezien we toch een aantal dagen in ‘Port Douglas’ zouden verblijven, hadden we iets meer speling. Zonder al te veel moeite vonden we het kantoor en werden we bij binnenkomst direct welkom geheten door één van de medewerkers. In plaats van te vragen naar de mogelijkheden, prijzen en dagindeling, trokken we meteen onze portemonnee om af te rekenen. Toen we eenmaal onze tickets in handen hadden, hebben we toch nog even geïnformeerd naar de snorkelsites die we zouden aandoen, welke dieren we konden tegenkomen en wat er allemaal bij de prijs inbegrepen zat. De meeste bewoners van deze aardbol zouden dit andersom doen, maar we hadden ondertussen al zoveel goede dingen gehoord over deze organisatie, dat we direct met de flappen begonnen te zwaaien. Doordat we zoveel speling hadden qua dagen, konden we de meest perfecte dag van de komende week uitkiezen om uit te varen. Op het moment stond er erg veel wind en was het wat bewolkt, maar maandag zou het opentrekken en de wind afnemen tot een snelheid van 15-20 knopen (voor de zeilers onder ons..). Het mooie aan ‘Wavelength’ is dat de organisatie zich echt focust op het snorkelen. Andere organisaties verlaten met grotere boten (70-100 personen) de marina, waarbij snorkelaars en duikers gemengd zitten. Daar waar de duikers onder het oppervlak verdwijnen, wacht je als snorkelaar en andersom. Niet optimaal dus. Bij ‘Wavelength’ doen ze op één dag met een groep van maximaal 30 personen, drie sites aan waar zij denken de mooiste onderwaterwereld te vinden. Omdat ze al zo’n 20 jaar in het vak zitten, zijn veel van de mooiere sites exclusief voor deze organisatie. Een half uur later stonden we hyper-enthousiast buiten met onze tickets in de hand! Het uitstellen van het snorkelen had vooralsnog goed uitgepakt. Het zou een geweldige dag worden! Eén activiteit van ons lijstje was in de voorbereiding om afgevinkt te worden. Het tweede vinkje hoopten we de volgende ochtend te zetten, toen we op zoek gingen naar een goede touroperator die ons zou voorstellen aan heer en mevrouw Krokodil! Eerder hadden we al gehoord dat een trip op de boot ‘Lady Douglas’ een superleuke en interessante ervaring is. Toen de vrouw achter de balie van het informatiecentrum precies dezelfde organisator aanprijsde, wisten we genoeg! In ‘Port Douglas’ en daarbuiten zijn echt tientallen operators die een krokodillentour aanbieden. De meeste gaan echter de ‘Daintree River’ op die nog iets verder naar het noorden ligt. ‘Lady Douglas’ gaat echter een kreek op in ‘Port Douglas, welke direct grenst aan de haven. Die middag konden we nog mee met de tour van 14:30u. Bij de prijs zat een hapje en een drankje inbegrepen. Bij aankomst in de marina was het meteen duidelijk welke boot wij moesten hebben. De oude boot ‘Lady Douglas’ valt namelijk lichtelijk uit de toom tussen al die gloednieuwe jachten! De foto’s spreken voor zich. Wij hadden daardoor wel gelijk het gevoel dat dit een bijzondere trip zou worden. Eenmaal aan boord zaten we met veel 70-plussers en enkele dames op hun vrijgezellendagje. Bij binnenkomst werd ons meteen gevraagd wat we wilden drinken. We hadden de keuze uit bier (4 typen), wijn (2 typen rood, 2 typen wit), champagne, fris, thee of koffie. We waren de marina nog niet uit of zaten al rijkelijk aan de drank. De tour was nu al een goede keuze! Tijdens de tocht op de kreek gaf de schipper algemene informatie over de dieren in dit gebied. Daarnaast werden alle feitjes met betrekking tot de krokodil uit de kast getrokken. Erg informatief en interessant, maar we wilden nu wel één van die monsters zien! We hadden het nog niet gezegd of de schipper remde af en wees naar de oever aan de linkerkant van de boot. Daar lag een krokodil van 3,5m-4m in het zonnetje op te warmen! Wat een enorm beest! Zonder twijfel op de hoogte van onze aanwezigheid verroerde hij geen vin. Naast dit mannetje lag echter een kleiner vrouwtje (zo’n 3m lang) die minder gesteld was op onze bemoeienis. Ze liet dit blijken door haar bek open te doen en langzaam in onze richting te lopen. Voor de schipper was dit dan ook een teken om niet te lang op deze plek te blijven hangen. We voeren verder de kreek op, waar we verrast werden door een enorme adelaar boven in een boom. De schipper legde de boot stil en pakte wat vlees uit een bak, waarna hij ons vroeg om mee naar de voorkant van de boot te lopen. Daar floot hij om de aandacht van de adelaar te krijgen, waarna hij het stuk vlees in het water liet vallen. Zonder ook maar enige twijfel verliet de adelaar de boom en stormde met grote snelheid op het water af, pakte het vlees met haar enorme klauwen en vloog door naar de volgende boom. Dit alles gebeurde op ongeveer 1m van onze boot. Erg indrukwekkend als zo’n vogel haar vleugels uitspreidt! Na deze ‘show’ werd de motor weer aangezet, waarna we nog dieper de mangrove in zijn gevaren. Onderweg kwamen we nog twee kleinere krokodillen tegen en enkele bijzondere vogelsoorten. Na dik een uur was het alweer tijd om terug te gaan naar de marina. Op de terugweg kwamen we wederom langs de twee grote krokodillen die we in het begin hadden gezien. Toen Lau vroeg of ze weleens een boot hebben aangevallen, wees de eigenaresse op een advertentie die op de zijkant van de kajuit was bevestigd. Bleek dat een paar jaar geleden een toerist op deze kreek was gaan vissen met wat vrienden. Onderweg kwamen ze een krokodil in het water tegen, waarvan ze enkele foto’s hadden gemaakt. Eén van hun besloot om achter in de boot te gaan zitten, op zo’n manier, dat een vriend een close-up van hem en de krokodil kon maken. De jongen was nog niet gaan zitten of de krokodil sprong uit het water en belandde half in de boot. Gelukkig kon de jongen net op tijd wegkomen, anders had hij een ‘dil in zijn bil’! De beestjes zijn dus niet geheel ongevaarlijk! Helemaal niet als je weet dat ze tot 3 uur onder water kunnen blijven en tot 2/3 van hun lichaamslengte uit het water kunnen springen. Een kleine berekening leerde ons dat we op onze boot dan niet veilig waren voor een 3-4 meter lange krok! Op de terugweg naar de haven hebben we dan ook enkele stappen terug gedaan van de reling..Al met al was de 1,5 uur op het water zeer geslaagd! Graag hadden we de krokodillen nog in actie gezien, maar daarvoor moet je toch wel naar een krokodillenboerderij waar ze gefokt worden. Daar wordt hun vlees voorgehouden, waardoor je ze uit het water ziet springen en hun kaken hoort klappen. Wij vonden het echter mooier om deze beesten in hun natuurlijke omgeving te zien.

In de dagen dat wij in ‘Port Douglas’ waren, was het ‘Carnivale’ aan de gang. Dit festival beslaat zo’n 10 dagen en wordt geopend door een grote carnavalsoptocht. ‘Rio in Port Douglas’ noemen de lokalen het ook wel, we waren benieuwd! Om 19:00u stonden we langs de hoofdstraat net als de overige duizenden toeschouwers, wachtend op wat komen zou. Toen eenmaal de eerste vijf wagens gepasseerd waren, had dit ‘carnival’ meer iets weg van een überslechte corso, dan een spraakmakende optocht. Daar waar wij Rio-rokjes, swingende billen en grote hoofdtooien hadden verwacht, werden we getrakteerd op pure reclame van lokale organisaties en producten. Zo reden aanbieders van helicoptervluchten mee, deden de dames van de kapsalon een dansje en reed de politie zelfs met sirene (?) in de rondte. Wij zien het Amsterdamse agenten nog niet doen, maar hier hoort het er allemaal bij. Na deze ‘optocht’, die ongeveer een uurtje in beslag nam, waren er verschillende kraampjes waar men eten kon halen. De avond werd afgesloten met een vuurwerkshow, waarna de deuren open gingen van de bekendste dansclub uit het stadje.

De volgende morgen wilden we, na een laat ontbijtje, met de bus richting ‘Cape Tribulation’ rijden. Toen we echter om 10:30u in het kantoor van de eigenaresse om een kaart van de omgeving vroegen, zei ze: ‘Do you still want to go to Cape Tribulation today?!’ Vervolgens legde ze uit dat je sowieso twee uur nodig hebt om naar het noordelijkste puntje te rijden. Vanaf daar rijd je langzaam naar het zuiden, richting ‘Port Douglas’, wat je buiten al je activiteiten ook twee uur kost (verrassend!). Alles bij elkaar opgeteld hadden we dan nog maar weinig tijd om het gebied te verkennen. Daarnaast moet je vanaf ‘Daintree’ een oversteek met de ferry maken, ondanks dat je de afstand bijna kunt fierljeppen. Dit ritje kost je daarnaast ook nog een leuke $20. Qua tijd en kosten was het voor ons dus niet handig om de oversteek deze dag nog te wagen. Niet getreurd! De eigenaresse had wel een alternatief, welke zij zelfs nog beter vond dan het gebied van ‘Cape Tribulation’! Bovendien was deze gratis! Ze stuurde ons vervolgens naar de ‘Mossman Gorge’ waar we een prachtige wandeling door het regenwoud konden maken. Na zo’n 30 minuten rijden bereikten we ‘Mossman’, waar we eigenlijk voor het eerst enkele Aboriginals zagen. Niet met speer en edele-delen-lap, maar hedendaagse kleding. Vreemd vonden wij echter dat we ze hier pas voor het eerst tegenkwamen, ondanks dat we al bijna twee maanden in ‘Australië’ verblijven! Daarnaast woonden de families ook niet in het centrum, maar leken ze ‘weggestopt’ aan de rand van het regenwoud. Het is goed om te horen dat delen van ‘Australië’ weer terug worden gegeven aan de oorspronkelijke bewoners, maar nog steeds lijkt de acceptatie en inpassing in de hedendaagse Australische samenleving moeilijk te verlopen.
Vanaf ‘Mossman’ leidt een smalle weg je de jungle in, waar je na enkele minuten een groot parkeerterrein vindt. Vanaf daar kun je een mooie wandeling maken van zo’n 2 km, die je door een ontzettend mooi en groen regenwoud brengt. Op sommige plaatsen zijn bordjes neergezet met informatie over de vroegere gebruiken van planten- en boomsoorten. Al met al was het een lekkere en interessante wandeling.
Na onze ‘inspannende’ tocht van de dag ervoor, vonden we het de volgende ochtend wel weer tijd voor een relax-en-ontspan-dagje. We zijn dan ook na het ontbijt richting het strand gelopen. Onderweg kwamen we een andere Nederlands stel tegen waar we verder de dag mee op het strand hebben gelegen.

Maandagochtend was het dan eindelijk tijd voor de felbegeerde snorkeltocht over het ‘Great Barrier Reef’! Aangekomen bij het kantoor van ‘Wavelength’ zagen we twee bekende gezichten bij de kassa staan. Toen ze zich omdraaiden, wisten we het meteen…het was het Duitse stel dat we in ‘1770’ hadden ontmoet! Destijds hadden we hun verteld dat we graag deze tocht in ‘Port Douglas’ wilde doen en blijkbaar hadden we dat zo overtuigend gedaan, dat zij ook voor deze organisatie hadden gekozen en ook nog op dezelfde dag een trip hadden geboekt! In het kantoor werd ons eerst een ‘stingersuit’ aangemeten. Dit pak beschermd je tegen beten van kwallen. Met name de gevaarlijke ‘box-jelly fish’ teistert de kusten van ‘Australië’ in bepaalde seizoenen. Gelukkig zaten we net buiten het seizoen, maar bood ‘Wavelength’ het haar gasten wel aan. Vervolgens kregen we een korte briefing met de te bezoeken sites op het rif, de windsnelheid en de temperatuur. Nog steeds was het de mooiste dag van de week en dat was een pak naar ons hart! Onderwatercamera’s werden niet langer uitgeleend door fout gebruik en veel schade. In plaats daarvan ging er een fotograaf mee, die meer dan honderd foto’s van die dag zou schieten. Vervolgens nam ‘Chris’, onze langharige ‘marine-biologist’ en tevens fotograaf, ons mee naar de boot. Daar konden we onze tassen stallen en plaats nemen op het dek. De schipper deed toen een kort praatje met betrekking tot de veiligheid en de regels aan bord en daarna konden we vertrekken! In totaal zou het één uur en veertig minuten duren, voordat we het rif zouden bereiken. Kortom, genoeg tijd om bij te praten met de Duitsers! Tijdens de heenreis konden we kiezen uit thee, water of koffie en werden we getrakteerd op muffins en andere lekkernijen. Binnen de kortste keren was het zover en waren we gearriveerd op de eerste snorkelsite: ‘Turtle Bay (Tongue reef)’. We trokken onze ‘stingersuits’ aan (kap op en handen in de mouwen) en daar overheen ons wetsuit, waardoor het iets weg had van een klassieke scene uit ‘Amsterdamned’!
Masker op, pijpje in en vliezen aan, waarna we naar het achtersteven waggelde. Daar gingen we één voor één het water in en hadden we een uur om de eerste site te verkennen. Je mocht zelf op avontuur gaan of de gids volgen. De baai heeft zijn naam te danken aan de regelmatige aanwezigheid van grote zeeschildpadden. Hopelijk hadden wij ook die mazzel! Het water was hier wel nog iets ruiger (meer wind en daardoor golven), waardoor het zicht beperkt was tot zo’n 5-8 meter. Desondanks zagen we na een paar minuten een vrij ondefinieerbare schaduw in de verte opdoemen. Toen we dichterbij zwommen, kreeg het al wat meer vorm en was duidelijk wat onze kant op kwam zwemmen: een zeeschildpad! In eerste instantie keek het beestje ons een beetje vreemd aan (wat wil je met zo’n kap op en pijpje in je mond!), waarna het heel nieuwsgierig om ons heen kwam zwemmen. Het was echt een prachtig gezicht! Complimenten naar de makers van de film ‘Nemo’, want deze schildpad was precies hetzelfde! Lieve kop, met grote ogen. We hadden ‘Donatello’ nog niet achter ons gelaten of we zagen op de zeebodem een heuse ‘Reefshark’ liggen! Het dier met een lengte van zo’n 1,5m lag rustig op de bodem te slapen. Haaien jagen alleen ’s nachts op hun prooi en deze was lekker aan het relaxen. Onze bioloog wilde echter aantonen dat deze niet nep was en zwom er naar toe om hem wakker te maken. Direct schoot het dier weg! Na nog een mooie tocht over het koraal, was het alweer tijd om terug naar de boot te keren.
Vervolgens vaarden we nog voor zo’n 10 minuten, waarna we gearriveerd waren op de tweede site: ‘Bashful Bommie (Opal reef)’. Hier werd de groep in tweeën gedeeld en ging bij met iedere groep een gids mee. Deze nam ons mee over het rif, waarbij ze verschillende dingen vertelde. Zo dook ze een zeekomkommer op, waarna we de mogelijkheid hadden om het aan te raken. Het is te vergelijken met z’n overjarige supermarkt-genoot! Slijmerig en heel slap! Omdat het rif op deze plek plaatselijk heel hoog lag, had je de mogelijkheid om vlak over het rif te snorkelen, waarbij alle vissen en soorten koraal goed te zien waren. Vervolgens pakte onze gids een stuk koraal van de bodem en bracht het naar het wateroppervlak. Hoe langer ze het stuk koraal in de zon hield, des te meer vloeistof (lees: doorzichtige stroop) kwam er uit het organisme. Wat blijkt: bij laag tij beschermt het koraal zichzelf hiermee tegen uitdroging en UV-straling. Het plakkerige goedje is dan ook vergelijkbaar met zonnebrand van een hoge factor. Hoe cool is dat!? Ook waren er op deze plek gigantische schelpen te vinden. De gids zwom er naar toe, haalt haard hand door de opening en *BAM* dicht was de schelp. Echt super mooi om te zien! Al snel was de 30 minuten durende tour over, waarna we de rest van de tijd voor onszelf hadden. We zijn toen samen nog eens het hoog gelegen rif gaan verkennen. Het is zo mooi om te zien hoeveel leven er rond het koraal is! Dit zie je het beste door op een plek even te blijven drijven. Na een paar seconden komt de gehele onderwaterwereld tot leven! Helaas ging na een uur weer het fluitje, het teken dat we terug naar de boot moesten keren. Eenmaal op de boot hadden onze gidsen een heerlijke lunch voorbereidt met broodjes, gekruide kip, salade, kaas, ham etc. Allemaal erg lekker en ook wel gewild! Een beetje snorkelen gaat je toch niet in de koude kleren zitten! Na de lunch vertelde ‘Chris’ nog enkele weetjes over het rif. Het meest schokkende wat hij te vertellen had, was dat door het broeikaseffect (CO2 uitstoot) het rif in grote snelheid afbreekt. Het gaat zelfs zo snel dat in 30-40 jaar misschien helemaal niets meer over is! Er moet dus snel iets veranderen, wil de volgende generatie nog van dit moois kunnen genieten…
De schipper startte de boot en we gingen alweer naar onze derde en tevens laatste snorkelsite: ‘Rayban (Opal reef)’. Het rif heeft haar naam te danken aan de felle kleuren die het koraal onderwater voortbrengen, waardoor een bril (Rayban) bijna noodzakelijk is! De naam is nog niet eens zo gek als je je hoofd onderwater hebt. Overal waar je kijkt zie je verschillende vormen van koraal en in de mooiste kleuren! Werkelijk in totale stilte zijn we over het rif heen en weer gezwommen. Wat een grandioos gezicht! Op een gegeven moment wenkte onze gids ons, aangezien hij iets onderwater had waargenomen. Eenmaal op zijn positie, zagen we wat hij bedoelde: onder hem zat gewoon een rog! Het beest was grijzig van kleur en had blauwe stippen over haar hele lichaam. Daarna zijn we weer zelf op verkenning gegaan. Je zweeft als het ware over ravijnen van koraal als je hier zwemt. Vissen komen nieuwsgierig bij je kijken, terwijl de zeebodem ontzettend veel tekenen van leven tonen. Tegen het einde van ons derde bezoek had ‘Chris’ nog iets wat we moesten zien. Hij had Nemo gevonden! Nemo zat in de anemoon op het koraal zat. Hij pakte zijn camera en richtte zijn flash op de anemoon. Blijkbaar nieuwsgierig door de flits, zwom het lieve visje in alle drukte heen en weer en poseerde ook nog even voor de camera. Hadden we de filmster toch nog even gezien!!
Helaas was het hierna al snel over en moesten we terugkeren naar de boot. Eenmaal op de boot hebben we alle pakken uitgetrokken en was het tijd om weer terug te keren naar de haven. Als klap op de vuurpijl hadden we bij de terugweg allemaal dolfijnen om onze boot zwemmen. Ze hebben een hele tijd spelend in de golven met ons mee gezwommen richting de haven. Na deze verrassing toonde ‘Chris’ op de terugweg nog even zijn gemaakte foto’s van de dag. De cd-rom was namelijk achteraf te koop in hun kantoor. ‘Chris’ had van tevoren aangegeven dat hij vandaag de foto’s zou gaan maken. Als je op de foto wilde of iets gefotografeerd wilde zien, dan moest je bij hem zijn. Dit hebben we goed in onze oren geknoopt, want wij hebben ‘Chris’ niet meer losgelaten! Het was dan ook fantastisch om te zien dat veel van de foto’s op de cd-rom onze gezichten toonden! En het leuke was dat de hele boot daarvan mee kon genieten!! Terug aan wal hebben we dan ook zonder twijfel de cd-rom gekocht. Enkele foto’s hebben we kunnen uploaden! Na de trip hebben we met het Duitse stel nog even wat gedronken in de marina. Al met al was het een zeer geslaagde trip en een aanrader voor iedereen die het ‘Great Barrier Reef’ nog eens wil bezoeken!

Na dit avontuur met ‘Wavelength’ zijn we nog één dag in ‘Port Douglas’ gebleven, waarin we ons eigenlijk mentaal hebben voorbereidt op het afscheid van ‘Monster’. We zijn nog wel even naar een uitkijkpunt gelopen, waar we een mooi uitzicht over de baai en de stad hadden.
De volgende ochtend zijn we vroeg opgestaan om de auto op te ruimen en hebben we overgebleven spullen aan onze buren gegeven. We waren er erg trots op hoe weinig we eigenlijk overhadden! Daarna zijn we van de camping afgereden en hebben we de laatste 60 km met ‘Monster’ gemaakt. Maar voordat we haar echt zouden afleveren in ‘Cairns’ namen we haar nog even mee naar de wasstraat: een treat voor elke auto! Daar hebben we haar geprobeerd helemaal schoon te maken, maar helaas hebben we niet het hele kerkhof van de voorkant af gekregen. Ook de binnenkant kreeg nog even een schone lap en ze was weer zo goed als nieuw! Enkele minuten later bereikten we het kantoor van ‘Apollo’. Door de goede zorgen van ‘Monster’ ontbrak er niks (er was zelfs een stoel bijgekomen doordat Nick er door één heen was gezakt), was er niks kapot en was het water/olie peil goed. Kortom, het was het kantoor in en weer uit. Gelukkig maar, want we hadden echt spookverhalen gehoord van andere reizigers die uren op het kantoor hebben doorgebracht (en niet vanwege een vergeten creditcard-code) en vervolgens grote sommen geld moesten betalen voor schade. Niks van dat hebben wij meegemaakt. De beste man belde zelfs nog ons guesthouse (‘Traveller’s Oasis’) voor een pickup! Enkele minuten later zijn we in het busje van het guesthouse gestapt en hebben we definitief afscheid genomen van ‘Monster’. Met alle herinneringen en de mooie gedachte dat we in totaal bijna zo’n 7000km hebben afgelegd was het tijd voor onze laatste dagen in Aussie…

De dagen in ‘Cairns’ hebben we vooral ontspannen doorgebracht. De stad heeft geen strand en daarnaast zit de kust vol met zoutwaterkrokodillen, waardoor je ook lichtelijk ontmoedigd wordt om van het zeewater gebruik te maken. Desalniettemin heeft de regering een prachtige lagoon aangelegd, waarin het water uit de zee (na filtering en behandeling) wordt gebruikt. Daaromheen zijn grote grasvelden aangelegd en zijn verscheidene ‘barbies’ geplaatst. Echt een heerlijke plek om te hangen. Omdat het weer zo mooi was hebben we dit ook eigenlijk elke dag gedaan. Alleen de laatste dag was het iets bewolkt en hebben we nog een kort bezoek aan de ‘Botanical Gardens’ gebracht. Die avond hebben we onze laatste Australische dollars besteedt in restaurant ‘Ochre’, bekend om zijn heerlijke schotels van krokodil, emu en kangaroe. Al met al een zeer geslaagde afsluiter van de trip door dit fascinerende land.
In de ochtend van 29 mei werden we om 10:00u opgehaald met de airport-shuttle. Het was tijd voor het volgende en tevens laatste land in onze reeks: Indonesië!


De foto's zijn te vinden op:
Port Douglas:
https://picasaweb.google.com/113894730778458856833/AustraliePortDouglas?authkey=Gv1sRgCJDz0LLbgd-TrgE#

Cairns:
https://picasaweb.google.com/113894730778458856833/AustralieCairns?authkey=Gv1sRgCKmAht7ouJLDdw#