Rood goud

Deze autorit, in het noorden bekend als de ‘Great Tropical Drive’, start in ‘Townsville’ en neemt je landinwaarts met de mogelijkheid tot het zien van het rode zand. Gezien tijd en budget paste de echte ‘Outback’ niet meer binnen onze reis door Australië, maar dit zou een mooi alternatief kunnen zijn. Omdat we al duizenden kilometers langs de kust hadden afgelegd, leek dit ons een goede afwisseling. Nu duimen dat we een klein snufje van het droge, dorre, maar zeer fascinerende landschap kunnen opsnuiven.
‘Townsville’ grenst aan één kant aan de ‘Coral Sea’, wordt aan één zijde afgesneden door het regenwoud en grenst inlands aan de ‘Outback’. Daarnaast vormt het de verbinding met ‘Magnetic Island’. Een mooiere ligging kan een stad zich bijna niet wensen! Op de dag van aankomst hebben we, op het opzetten van ons kamp na, weinig meer gedaan. De volgende morgen zijn we vroeg naar de marina gereden, waar we onze auto geparkeerd hebben en de oversteek naar het eiland hebben gemaakt. De ferry bracht ons voor $27 p.p. in zo’n 30 minuten naar de overkant. Bij binnenkomst in de baai werd al meteen duidelijk dat ‘Magnetic Island’ ontzettend groen is! Meer dan de helft van het eiland is dan ook ‘national park’ en slechts enkele delen zijn verder ontwikkeld. Deze baaien hebben allen een mooi strand (de één iets commerciëler dan de ander) en bieden de mogelijkheid tot snorkelen en duiken. Andere plekjes zijn niet bereikbaar met een ander vervoersmiddel dan de benenwagen. Één van deze afgelegen baaitjes is ‘Rocky Bay’ die niet alleen per boot, maar ook via een looppad bereikbaar moet zijn. Van tevoren hadden we al iets over deze plek gelezen en het leek ons mooi om daar naar toe te gaan. Je hebt hier namelijk alleen een strand als het water laag staat. We wisten dat deze baai tussen ‘Nelly Bay’ en ‘Picnic Bay’ in moest liggen, maar waar precies de toegangsweg moest zijn, gaf geen enkele kaart aan. Op zoek dus naar het ‘geheime’ zand…
Na een zoektocht van ruim een uur, hadden we behalve een bezweet lichaam en pijn in de voeten, weinig gevonden. Toen we op een gegeven moment zelfs in de tuin van een inwoner zaten te wroeten, hebben we het maar gewoon even aan de eigenaar van de grond gevraagd. ‘You’re going in the right direction, just follow the pathway near the rocks and you’ll get there’. ‘Just watch out for the snakes!’. We wilden de beste man al bedanken voor de aanwijzingen, maar zijn laatste woord deed ons stokstijf blijven staan. ‘Snakes?’. ‘Yeah mate, they usually hide in the long grass…but don’t worry, you can pass…’. We keken elkaar aan en onze gezichten spraken boekdelen: WIJ GINGEN DAT PAD NIET DOORKUIZEN! Blijkbaar had deze man dat door, want zonder enige twijfeling liet hij zijn tuingereedschap vallen en kwam hij naar ons toe. ‘Just follow me’. Op zijn slippers (!) ging hij eerst door het hoge gras, waarna wij (op onze slippers) hem volgden. Waarschijnlijk was zijn idee dat als hij gebeten was, de toeristen veilig weg konden komen (of iets in die trant). Met grote stappen nam hij ons mee door het veld, (want van een pad kon je al niet meer spreken) totdat we boven op de heuvel stonden. Vandaar hadden we uitzicht over de baai die we al meer dan een uur aan het zoeken waren! De man wees ons het pad in de verte en maakte aanstalten om zelf weer om te keren naar zijn woning. Maar voordat hij terugkeerde fluisterde hij Nick nog even in zijn oor dat we hier konden doen wat we wilden. Naakt zwemmen is overal verboden in ‘Queensland’, maar hier kon het nog. Hij nam z’n vrouw ook weleens mee naar dit plekje. En als we andere plannen voor ogen hadden, moesten we die zeker niet laten varen…Nick bedankte de beste man, waarna hij ervandoor ging. Na Lau het verhaal met de man verteld te hebben, verwachtten we op het ‘geheime strand’ bejaarde nudisten en vastgelopen rolstoelen…Al gniffelend daalden we af.
Gelukkig…waren we helemaal alleen op het strand! Het zeewater was teruggetrokken en bood plaats aan superfijn zand en enkele uitstekende rotspartijen. Doordat onze zoektocht zo lang had geduurd, was het tij alweer aan het opkomen. Hierdoor hadden we twee opties: of we bleven hier nog even en gingen terug dezelfde weg als we waren gekomen, of we proberen via het ondiepe water ‘Nelly Bay’ te bereiken. Over dit ‘probleem’ waren we het snel eens…het werd het ondiepe water! Hierdoor konden we jammer genoeg niet langer van de schoonheid van ‘Rocky Bay’ genieten, maar het idee om weer terug door die slangenkooi te moeten, bood geen alternatief. Al wadend door het water bereikten we enkele minutenlang ‘Nelly Bay’. Daar hebben we onze handdoekjes uitgeslagen en geruime tijd van het lekkere weer genoten, totdat de ferry om 15:30u ons weer terugbracht naar ‘Townsville’. Na ons bezoek aan het eiland kunnen we anderen adviseren om toch meerdere dagen op het eiland te verblijven. Er zijn ‘vehicle-ferries’ zodat je je auto gewoon mee kunt nemen. Het eiland biedt teveel moois om in één dag te bekijken (helemaal te voet). Mocht je nu niet in het bezit zijn van een auto, geen nood! Op het eiland zijn twee maatschappijen die buggies en cabrio’s verhuren voor één of meerdere dagen. Deze zijn echt super cool!! Een perfecte mogelijkheid dus om het eiland te verkennen.
Bij terugkomst in ‘Townsville’ zijn we doorgereden naar een andere camping net iets buiten de stad. Hierdoor bevonden we ons alvast op de juiste route.

Vanaf ‘Townsville’ loopt de route verder landinwaarts richting ‘Charters Towers’. Dit stadje dat ooit de op één na grootste stad van ‘Queensland’ was, heeft een gouden geschiedenis. In 1871 werd dit type edelmetaal voor het eerst gevonden door een Aboriginal genaamd ‘Jupiter’. Vanaf dat moment kwam men uit alle omstreken ‘geluk’ zoeken. Het gebied was dan ook snel bezaaid met goudmijnen. Omdat men geloofde dat het stadje (door het goud) een mens alles kon bieden wat hij of zij begeerde, werd ‘Charters Towers’ al snel omgedoopt tot ‘The World’. Het goud is al lang geleden uit de grond verwijderd, maar sommige van de oude gebouwen uit die tijd zijn nog intact. Een wandeling door het centrum voelde dan ook echt als slenteren door een gepimpt cowboystadje. Ondanks dat de weg nu geasfalteerd is en ‘Woolworth’s’ zijn intrek heeft genomen, heerst er nog echt een ‘Lucky Luck’ sfeertje. Een wandeling langs monumentale panden, zoals de ‘Stock Exchange Arcade’, ‘City Hall’ en het oude postkantoor geeft een goed beeld van de bouwstijl die destijds toegepast is. Door middel van informatieborden wordt de geschiedenis uit de doeken gedaan, waarbij de achtergrond van de voornaamste figuren wordt toegelicht. Goud bracht rijkdom, maar tegelijkertijd grote spanning tussen personen. In sommige gevallen heeft dit zelfs tot de dood geleidt en men gelooft dat de geesten van deze personen nog steeds door het stadje spoken… Het hoogste punt net buiten de stad geeft een mooi overzicht over de omgeving. Een foto uit die periode toont hoe het gebied er destijds uitzag. Het was mooi om te zien dat sommige van die elementen nog steeds herkenbaar zijn. Een andere mooie feature die dit stadje host is een van de weinige ouderwetse drive-in bioscopen die het Pathé-tijdperk heeft overleefd. Ondanks dat wij en ‘Monster’ graag getrakteerd wilden worden op een van de laatste films, bleek het park in het weekend niet open te zijn. En lieten wij nou net op zaterdag naar de film willen! Dat ging dus jammergenoeg niet door.
De volgende dag speelden in een bomvolle Arena, Ajax tegen Twente in de strijd om de landstitel. Ondanks dat we geen kroeg hadden gevonden die de wedstrijd uitzond, hadden we een 3-urige internetverbinding gekocht. Dit zou genoeg moeten zijn om vanuit de campervan de 90 bloedstollende minuten in het kikkerlandje te volgen. Na wat zoekwerk werd het ‘Radio 1 – NOS langs de lijn’. De eerste helft verliep eigenlijk zonder problemen op wat kleine haperingen na. Ajax kwam op een 1-0 voorsprong nog voor het rustsignaal. De eerste stappen voor die beker waren gezet! Tijdens de pauze werd er door de ‘experts’ nog wat nagebabbeld. Midden in de verhitte discussie, viel de verbinding ineens weg! Met geen mogelijkheid kregen we dit vervolgens weer aan de praat. Waarom nu precies weer op dit moment!? Gelukkig hadden we enkele goede contacten in Nederland die ons erg goed op de hoogte hebben gehouden. Konden we rond middernacht toch nog een klein feestje vieren in de bus! (‘A-J-A-X, de rest die doet ons niks!’)

De volgende morgen zijn we vroeg in noordelijke richting vertrokken. Het plan was om vandaag via ‘Greenvale’ en ‘The Lynd Junction’ het ‘Undara Volcanic National Park’ te bereiken. Dit gebied is bekend om zijn 160 km lange lava tunnels die 190.000 jaar geleden zijn ontstaan na een drie maanden durende eruptie van één vulkaan. De lavastromen volgden de weg van rivieren en beddingen, waarbij de bovenzijde afkoelde en de gloeiend hete kernen hun weg vervolgden met de gevormde tunnels als vervolg. Hedendaags kun je een tour door deze natuurverschijnselen nemen, waarbij je begeleidt wordt door een ranger. ‘Undara Experience’ biedt verschillende tours en een grote variëteit aan accommodatie aan.
Waar de weg vanaf ‘Charters Towers’ naar ‘Greenvale’ nog uitstekend was, was het asfalt een stuk minder vertegenwoordigd na ‘The Lynd Junction’. Hier kwam het voor dat twee rijbanen overgingen in een enkele, waarbij het recht van de sterkste gold. Daarbij werden we vanaf dat punt meerdere malen gewaarschuwd voor ‘road trains’ (lees: grote vrachtwagens met minimaal 3 aanhangers). Voor kilometers kwam je niemand tegen, totdat ineens een enorme stofwolk in de verte opdook. Dit was de tijd om zo snel mogelijk van de rijbaan te gaan en ‘Monster’ tijdelijk in de zanderige berm te parkeren. Minuten later werden we gepasseerd door een bulderende en afgeladen ‘road train’. Wat een prachtig gezicht! Daarna kwam je weer voor geruime tijd niemand tegen, waarna we weer van de weg gedrukt werden. Blijkbaar was ‘Monster’ er zo klaar mee om haar schoenen elke keer in het zand te zetten, dat ze op een gegeven moment een heuse ‘roadtrain’ van de weg heeft gedrukt. Wij zijn nog trots op haar! Achteraf waren we ontzettend blij dat we nog even in ‘Greenvale’ hadden getankt. De rest van de weg zijn we namelijk geen benzinepomp meer tegengekomen en stilstaan is iets wat je hier liever niet doet!
Midden op de dag bereikten we ‘Undara Volcanic National Park’. De camping bevond zich midden in de ‘bush’ en had beperkte faciliteiten. Bij de receptie ontvingen we een kaart met verschillende wandelingen die je zelf kunt maken. Nadat we de bus hadden neergezet hebben we onze stappers nog eens aangetrokken en de omgeving verkend. Voordat we vertrokken moesten we wel eerst onze vertrektijd en bestemming noteren, zodat men ons altijd kon vinden, mochten we te lang wegblijven. Het uitzicht dat we hadden vanaf het hoogste punt was erg mooi. Op de weg terug naar de camping liepen we nog tegen familie kangaroe aan die net aan het avondeten was begonnen. Die avond hoorden we tijdens het eten steeds meer geluid om ons heen. Een kleine verkenning van de naastgelegen bosjes leerde ons dat we in de gaten werden gehouden door verschillende ‘wallabee’s’! Deze kleine kangaroe soort was blijkbaar benieuwd naar wat wij op onze borden hadden. Dit bood ons weer mooie foto momentjes!
Na een wat onrustige nacht in de bus, werden we gewekt door het zonnetje. Snel de tafel en stoelen buiten gezet en een ontbijtje gemaakt. Tijdens het ontbijt hoorden we ineens ‘HOP, HOP’ rechts van ons. We hadden ons nog niet omgedraaid of een enorme kangaroe kwam met een treinvaart ons voorbij huppen. Echt geweldig! Dat is het mooie aan kamperen in de ‘bush’: alles om je heen leeft! We hadden deze dag nog de mogelijkheid om een tour te nemen door de tunnels, maar de prijzen (zo’n $80 p.p. voor een halve dag) schrok ons een beetje af. In plaats daarvan zijn we naar vulkaan ‘Kalkani’ gereden enkele kilometers van de camping vandaan. Deze vulkaan is alleen bereikbaar via een stoffige weg, waardoor ‘Monster’ eindelijk de mooie ‘Outback’ kleur kreeg!
Aangekomen bij de vulkaan hebben we een mooie wandeling over de ring van de krater gelopen. Het was mooi om te zien dat de vulkaan vol in bloei staat en bijna niet meer te herkennen is als een vulkaan! Vanaf een bepaald punt op de ring had je een goed overzicht over de vallei. Vanaf daar was de lavastroom, welke uiteindelijk de lava tunnels gecreëerd heeft, goed te zien. De weg van de lava is namelijk begroeid met groener gewas dan dat wat er buiten groeit. Het verschil in vruchtbaarheid was duidelijk begrensd! Dik een uur later stonden we weer aan de voet van de berg. Daarna hebben we onze reis vervolgd richting ‘Mission Beach’.

Om dit plaatsje aan de kust te bereiken moesten we via ‘Ravenshoe’ en ‘Innisfail’ weer een stukje naar het zuiden rijden. Bij het binnenrijden van het omringende gebied merkte Lau de enorme ravage al op. Aangekomen in ‘Mission Beach’ werd ons verteld dat het gebied in februari getroffen is door een zware cycloon. Het centrum van de 400 km bestrijkende natuurramp had zijn centrum rond ‘Mission Beach’. Vanaf ‘Innisfail’ tot aan ‘Mission Beach’ zijn de gevolgen van de cycloon dan ook duidelijk te herkennen. Geknakte bomen, ingestorte daken en verwoeste wegen doemen voor je op. Veel campings en winkels waren dan ook nog niet open door te grote schade of renovatie. Toch vonden we daar zonder enige problemen een plekje op een camping die gesubsidieerd wordt door de regering. Hier konden we staan tegen een erg lage prijs van $19 inclusief water en stroom! Tijdens ons bezoek aan het informatiecentrum werd ons tussen neus en lippen nog even verteld dat het gebied rijk is aan zoutwater krokodillen. Overdag verblijven deze monsters in het diepe zeewater, maar ’s nachts worden ze weleens op het strand gesignaleerd. Eén van de mannen had er onlangs zelfs een van de parkeerplaats gejaagd! Laat onze camping nu net aan het strand zitten en die ‘leren tasjes in spé’ zo’n 7 meter groot kunnen worden! Gelukkig hebben we er geen één een hand hoeven geven…
‘Cairns’ vormt de hoofdstad van ‘Queensland’ en tevens ons eindpunt van de reis door ‘Australië’. We hebben gepland om eerst door te rijden naar ‘Port Douglas’, enkele kilometers boven ‘Cairns’. Daar willen we een bezoek gaan brengen aan het erg imponerende ‘Great Barrier Reef’. Hierna nog enkele dagen in ‘Cairns’, waarna we op 29 mei richting ‘Indonesië’ zullen vliegen. Het einde is nu toch echt in zicht…



De foto's zijn te vinden op:

Townsville / Magnetic Island:
https://picasaweb.google.com/107148858072837593872/AustralieMagneticIsland?authkey=Gv1sRgCJGzz7iMgLqdSA#

Tropical drive algemeen:
https://picasaweb.google.com/107148858072837593872/AustralieTropicalDrive?authkey=Gv1sRgCJGaxZSm5N63lAE#

Charters Towers:
https://picasaweb.google.com/107148858072837593872/AustralieChartersTowers?authkey=Gv1sRgCI78l_rr1uP3tAE#

Undara Volcanic National Park:
https://picasaweb.google.com/107148858072837593872/AustralieUndaraNationalPark02?authkey=Gv1sRgCPfQ9Zf7jdOTogE#