Het fijne van wijn

Ons bezoek aan ‘Katoomba’ en haar mooie ‘Blue Mountains’ had ons dorstig gemaakt. Nu hadden we het geluk dat op enkele kilometers van waar wij ons nu bevonden ‘Hunter Valley’ was gelegen. Deze streek, veelbesproken om zijn uitstekende wijngaarden, leek ons de perfecte uitvalsbasis om even bij te tanken (letterlijk dan…). Het gebied is onderverdeeld in de ‘Upper Valley’ en ‘Lower Valley’, waarbij laatstgenoemde het meest populair is. In de ‘Lower Valley’ zijn de meeste award-winnende wijngaarden dan ook gevestigd. Door hun populariteit zijn de meeste tours en tastings dan ook tegen betaling en de prijs per fles ligt ook lichtelijk hoger. Redenen genoeg voor ons om te kiezen voor het rustigere broertje, de ‘Upper Valley’. In het hoger gelegen gebied voert wijn niet de boventoon, maar staat het fokken en onderhouden van paarden op nummer één. Desalniettemin biedt het plaats aan een handjevol wijngaarden, die meerdere malen de hoogste prijzen hebben binnengehaald. Zonder al te veel moeite vonden we een campsite, die te midden van al deze wijngaarden lag en daarnaast de mogelijkheid bood om nog enkele hikes te doen door het achterland. De eigenaar die we troffen was supervriendelijk, een oude Ier die met zijn gezin enkele jaren geleden naar Australië is getrokken, aangezien zowel de economische als politieke situatie in zijn geboorteland te wensen overliet. Aangekomen in Australië is hij een ‘tourist park’ begonnen, waarvan hij nu rondkomt. Het park op zich had een prachtige locatie op een heuvel en had enorme grote grasvelden voor campers en caravans. Het was volledig opgezet volgens Australische standaards. Waar iedereen met een enorme huis op wielen reist, voortgetrokken door een 4WD, nam ons ‘Monster’ minder dan 5 meter in beslag. Hierdoor hadden wij een half voetbalveld tot onze beschikking, maar gebruikte we slechts een klein deel. Het moet er grappig uit hebben gezien! Nadat we volledig gesetteld waren, zijn we bij de receptie even gaan babbelen over de verschillende wijngaarden in de omgeving. De eigenaar adviseerde ons een drietal wijngaarden, welke slechts enkele kilometers hiervandaan lagen. Eigenlijk moesten we ze allemaal van hem bezoeken, maar hij attendeerde er wel op dat het niet te lopen was en met drank op rijden strafbaar is. We zouden wel zien hoeveel we er konden bezoeken. Ook gaf hij nog een goede tip voor een olijvenplantage, waar ze de beste olijfolie en –producten uit de omgeving maakten. Doordat de bedrijven in ‘Upper Valley’ veel minder bezoekers kregen dan de ‘Lower Valley’ garandeerde de eigenaar dat alle proeverijen gratis waren. Dat paste nog eens in ons backpackers-straatje!
Die middag zijn we rond het middaguur eerst richting ‘Pukara Estate’ gereden, dé olijfproducent uit de streek. Daar aangekomen waren we omringd door prachtige olijfbomen die in volle bloei waren. Eenmaal binnen werd ons bondig het productieproces uitgelegd, waarbij we ook de mogelijkheid hadden om even door de fabrieksraampjes mee te kijken. Daarna was het tijd voor het proeven! Werkelijk alle producten die zij daar maakten, lagen uitgestald voor ons om te proberen. Van de heerlijkste oliën en azijnen, tot dips en natuurlijk olijven! Een schaal met vers brood werd geopend en het smullen kon beginnen. Alsof het ons beroep was, hebben we bij elke hap de smaakpapillen zo hard mogelijk laten werken. De oliën (jong, oud, peper, knoflook, chili etc) waren allen heerlijk. Enkele van de azijn (voornamelijk die waarin fruit was verwerkt) waren bekkenkrommend! De dips daarentegen waren vingerlikkend lekker! Zoals het echte proevers betaamd, zijn we niet na één ronde gestopt, maar hebben we onze favorieten nog een keer geprobeerd! Pas daarna hebben we twee souvenirtjes uitgekozen voor thuis…! Eén van de medewerkers attendeerde ons erop dat elk moment enkele olijfbomen van hun vruchten werd ontdaan. Dat wilden we natuurlijk wel zien! Met een vers gebrouwen koffie zijn we op het terras gaan zitten, waarbij we een goed overzicht over de hectaren land hadden. Al snel bleek dat bij ‘Pukara Estate’ weinig meer met het handje wordt gedaan. Een grote machine arriveerde bij de olijfboom. Daar waar het begon met knuffelen, werd de boom enkele seconden later volledig door elkaar geschud waarbij de meeste vruchten loslieten. Na dit ‘innige’ moment reed de machine door naar de volgende boom. Al met al was het best indrukwekkend om te zien! Toen we de bodem van onze cappuccino’s zagen, hebben we afgerekend en zijn we doorgereden naar de eerste wijngaard, ‘Cruickshank Callatoota Estate’. Daar aangekomen was er werkelijk niemand te bekennen. Een beetje onzeker reden we ‘Monster’ de oprijlaan op naar de wijngaard. Eenmaal geparkeerd zijn we naar binnen gelopen, waar we direct werden ontvangen door een oude, norse man. Zonder ook maar één woord te wisselen, toverde hij twee glazen op de bar, waarna hij zei: ‘Are you here for some tasting?’ ‘Uhhh yes, but is it possible to have a look at the winerie itself and could you show us the process? ‘ Op deze vraag keerde de oude man ons de rug, waarna hij rustig weg sjokte richting de achterdeur. Daar stak hij zijn hoofd om de deur en vroeg ‘Are we doing any tours today?’ Direct kwam hij weer terug gesjokt, maar dit keer stopte hij niet voor ons, maar kwam hij daadwerkelijk achter de bar vandaan. ‘Let’s go then!’. Als twee makke schapen liepen we achter de man aan, waarbij Nick vroeg of hij de eigenaar was van de wijngaard. Daarop kreeg hij een duidelijk, maar uiterst kort en nors antwoord: ‘Yes…’. Dit bezorgde bij ons enkele vraagtekens aan de hand van de situatie bij de bar. Waarom moest hij dan vragen of er tours waren? Anyway, we waren binnen en de beste man nam met ons het hele proces door. Van het plukken van de druiven tot het ‘bottlen’. Alles werd besproken, maar dan wel kort, binnensmonds en nors! Hierdoor stonden we binnen 5 minuten weer buiten en werd ons wederom de vraag gesteld of we nu iets wilden proeven. De man hield schijnbaar van een borrel…We namen plaats aan de bar, kregen een stencil uitgereikt en werkelijk elke wijn die daar werd geproduceerd, passeerde de revue. Op de vraag hoe we het beste konden wijnproeven (aangezien dat voor ons ook vrij nieuw was) kregen we het antwoord: ‘..with your tongue!’ Ja, de man had er duidelijk zin in. Desalniettemin kwam hij naarmate het proeven vorderde steeds meer los (zonder ook maar een druppel te hebben gedronken). Dit maakte de ervaring uiteindelijk wel een stuk leuker. Wij vroegen en hij vertelde wat over de wijnen, zijn werk en hoe het allemaal begonnen. Van wedervragen wilde hij volgens mij niet veel weten, want het gesprek was vrij eenzijdig. Toen we uiteindelijk zo’n 10+ wijnen hadden geproefd (en hem al aardig hadden hangen) was het aan ons om iets te kopen. Twee van de wijnen sprongen ervoor ons echt uit en die hebben we dan ook meteen gekocht. Ondanks de aparte ontmoeting, mede door de stugheid van vadertje wijn, was het een leuke ervaring! Compleet teut en slingerend (aan de linkerkant!) zijn we weer naar de camping gereden. Het bezoeken van meerdere wijngaarden leek ons niet zo’n goed plan!
De volgende dag zijn we vroeg vertrokken. Omdat we hadden gehoord van een groot blues en jazz festival in ‘Byron Bay’, wilden we zo dicht mogelijk bij deze plek kamperen. Na een lange tocht van zo’n 7 uur rijden, belandden we uiteindelijk in het niet heel boeiende ‘Casino’. Dit park was speciaal voor RV’s aangelegd en bij aankomst oogde het echt enorm! We kwamen pas ’s avonds aan en vonden in een envelop op de deur alle informatie die we nodig hadden (we hadden vooraf gebeld, aangezien we laat aankwamen). De wegen op het park waren zo breed dat Lau bij binnenkomst zei: ‘Hier kan zo een Boeing landen!’. Toen we dit later tegen de receptioniste zeiden, kon ze er niet zo om lachen als ons de dag ervoor. Het park was namelijk een ex-vliegveld en dus waren het echte landingsbanen…
Onze plannen om het festival te bezoeken vielen al snel in het water. Ten eerste was alles in ‘Byron Bay’ en ver daarbuiten (tot en met ‘Tweed Heads’) volledig volgeboekt. Daarnaast patrouilleerde de politie daar nu extra op ‘free-campers’ en waren de dagtickets per persoon voor het festival geraamd op zo’n $160. Dat ging hem dus niet worden. Erg jammer, want we hadden graag onder de klanken van ‘Bob Dylan’ de zon onder zien gaan…



De foto's zijn te vinden op: https://picasaweb.google.com/102155942063214703362/AustralieHunterValley?authkey=Gv1sRgCLyc3JKc8dLiQA#