Ontduiken
Door: nickenlau
Blijf op de hoogte en volg Nick en Lau
19 Juni 2011 | Indonesië, Batavia
‘Tulamben’ is een plaatsje dat door veel reizigers wordt overgeslagen, en terecht. Er is hier werkelijk niets te doen op één hele gave bezienswaardigheid onder het wateroppervlak na: de ‘Liberty’. Dit Amerikaanse schip is jaren terug voor de kust gezonken en vormt nu het thuis voor verschillende soorten tropische vissen en schaaldieren. Nadat we waren aangekomen en een accommodatie hadden uitgekozen, zijn we eens gaan informeren bij de verschillende duikscholen. Meer is ‘Tulamben’ dan ook niet, een grote verzameling van duikaccommodaties. Nadat we drie duikscholen hadden bezocht hadden we over het algemeen niet een heel goed gevoel over de duikschool of de service. We hebben dan weliswaar ons ‘Open Water’ brevet gehaald in Thailand, maar zijn nog verre van ervaren. We hoopten dan ook een beetje aan het handje te worden meegenomen (zoals we in ‘Koh Tao’ ervaren hadden). Blijkbaar hebben Ties en Shirley ons destijds een beetje TE verwend… Ondanks dat we uiteindelijk bij ‘Tulamben Wreck Divers’ een goed gesprek hadden met een medewerker moesten we wel nog wachten, omdat Lau nog niet was hersteld van haar (kleine) griepje. We zagen het al helemaal voor ons: waren we eindelijk 15 meter onder water, niest Lau haar masker vol snot, waarna ze al proestend haar regulator verliest en niet weet hoe snel ze naar het wateroppervlak moet. Aangezien het de volgende dag niet veel beter ging besloten we om die reden het uiteindelijk maar niet te doen.
Aangezien het stadje voor de rest weinig tot niets bood, besloten we de volgende dag door te rijden naar ‘Lovina’. Het nummer van ‘Perama’ is zo langzamerhand al voorgeprogrammeerd, dus binnen no-time hadden we vervoer geregeld. Toen het busje eenmaal de hoek om kwam stuiven, was er toch iets anders in vergelijking met de vorige keren. Het witte busje was kleiner, had race-strepen en nergens was de naam van het busbedrijf te bekennen. De chauffeur stapte uit kwam recht op ons afgelopen. ‘Mister Waterman?’ Blijkbaar was dit toch wat we geboekt hadden. Om toch even te stangen vroeg Nick: ‘What happened to the Perama bus?’ Direct begon de jongen zijn verontschuldigen aan te bieden en uit te leggen dat hij was ingehuurd door het busbedrijf om ons naar onze volgende bestemming te vervoeren. Prima! Als wij maar op de plaats van bestemming kwamen! Eenmaal ingestapt en onderweg, werd ons wel duidelijk dat deze man nog nooit een blik in het ‘Perama – gedragsregels’ boek had geworpen. Met gierende banden stoven we namelijk over het asfalt, waar menig gat in de weg niet langer ontweken kon worden. Hierdoor stond ons profiel niet alleen in het dak, maar leidde dit ook tot veel getier van de chauffeur. Hij drukte toch echt op het pedaal! Het snijden van andere automobilisten leidde er toe dat we bijna onze linkerspiegel verloren (iets te kort…). We hadden nog zo’n 25 kilometer te gaan, als de chauffeur (terwijl de teller nog steeds 360 km/h aangeeft) zich omdraait en vraagt: ‘Shall we drink some kopi?’ Toen we aangaven dat we niet perse iets hoefde te drinken, drong hij aan. Omdat we toch op vakantie waren en alle tijd hadden, stemden we in. Toen het gevaarte eenmaal tot stilstand was gekomen, legde hij uit wat de reden van de kopi was. ‘If I feel like this…’ Bij deze zin liet de chauffeur zijn hoofd op zijn borst zakken en sloot zijn ogen ‘…than I need kopi’. Ok! Zet maar een flinke pot voor die jongen, want we wilden wel heel aankomen! Na een korte stop werd de raket weer gestart voor de laatste paar kilometers. Al stuiterend en hossend op de achterbank bereikten we uiteindelijk ons doel (levend!)
‘Lovina’ staat aangeschreven als het rustige Balinese alternatief van ‘Kuta’ (Bali). Ondanks dat het stadje alles bood van een fijne accommodatie tot leuke eettentjes en zelfs een strand, was het mijlen verwijderd van wat we hadden ervaren op de ’Gili-eilanden’ of in ‘Kuta’ (Lombok). Het stadje was erg rustig (lees: uitgestorven) en op het strand vind je niets anders dan zwart zand. Niet echt tropisch dus! Gelukkig hadden we een heerlijke accommodatie gevonden mét zwembad! Van de drie dagen dat we hier zijn verbleven, hebben we dan ook twee dagen bij dit bad gehangen. Tevens om een beetje uit te zieken. Het weer was uitstekend en zoals vermeld, waren er echt leuke plekjes om te eten. Buiten dit, had ‘Lovina’ niet heel veel te bieden…
Drie dagen later verruilden we ‘Lovina’ dan ook voor onze laatste bestemming in ‘Bali’: ‘Pemuteran’. Dit keer geen belletje naar ‘Perama’, aangezien we al vreesden voor het witte busje met racestrepen. Nee, een medewerker van het hotel had een vrije dag en wilde ons maar al te graag (tegen vergoeding) naar ‘Pemuteran’ brengen. Het meerijden van deze man was echt een genot in vergelijking met onze vorige Formule 1 ervaring. Daarnaast hadden we een leuk gesprek met de man, waarbij werkelijk alles de revue passeerde: van Japanse familie tot religie. Voordat we het wisten zaten we dan ook in het volgende stadje. Ook dit plaatsje biedt uitstekende duiklocaties, zowel voor de kust als trips naar het eiland ‘Menjangan’. Ook snorkelaars kunnen hier (bij gunstige wind) hun lol op, omdat men hier bezig is met het herstellen/aanleggen van een nieuw rif. Door middel van bestaand koraal op stalen kooien te bevestigen en een lichte stroom door het metaal te laten vloeien, worden vissen aangetrokken en ontstaat er langzaam aan een nieuwe koraalrif. Er is een aparte organisatie aangesteld die dit toekomstige rif onderhoud en er op toeziet dat zwemmers het niet beschadigen. Nadat we zeker vijf verschillende accommodaties hadden gezien, hebben we uiteindelijk een keuze gemaakt.
‘Pemuteran’ is wel een plek met heel veel resorts. Goedkopere slaapplekken zijn vrij schaars en degene die er zijn, hebben hun prijzen flink opgekrikt. Uiteindelijk hebben we een dealtje kunnen sluiten voor Rp. 200.000 inclusief ontbijt. Die middag zijn we wederom verschillende duikscholen afgegaan en onze voorkeur viel hier op ‘Easy Divers’. Het gesprek met de medewerker was zeer fijn en hij raadde ons aan om eerst wat herhalingsoefeningen te doen, aangezien onze laatste duik ergens begin dit jaar was geweest. Lau was echter nog steeds niet helemaal opgeknapt en we wilden nog een dag wachtten, voordat we besloten wat we wilden doen.
De volgende dag werd het hoesten weer erger en ook het hoofd zat nog goed vol, dus hebben we jammer genoeg besloten om het duiken te laten varen. Hiervoor moeten we dan nog maar een keer terugkomen, want zowel deze duikstek als die bij ‘Tulamben’ schijnen tot de mooiste van ‘Bali’ te behoren. Weer een reden om een keer terug te keren…
Morgen zullen we een korte rit (zo’n 30 km) naar de ferry maken, waarna we de oversteek naar ‘Java’ zullen maken. Daar hebben we dan nog zo’n drie weken om het eiland te verkennen. Voor één van ons zal het de eerste kennismaking worden met een vulkaan…
De foto's komen onder deze link te staan. Ze komen zo snel mogelijk:
https://picasaweb.google.com/109491258409731729680/IndonesiePermuteran?authkey=Gv1sRgCKKnuJ70_O-etgE#
Aangezien het stadje voor de rest weinig tot niets bood, besloten we de volgende dag door te rijden naar ‘Lovina’. Het nummer van ‘Perama’ is zo langzamerhand al voorgeprogrammeerd, dus binnen no-time hadden we vervoer geregeld. Toen het busje eenmaal de hoek om kwam stuiven, was er toch iets anders in vergelijking met de vorige keren. Het witte busje was kleiner, had race-strepen en nergens was de naam van het busbedrijf te bekennen. De chauffeur stapte uit kwam recht op ons afgelopen. ‘Mister Waterman?’ Blijkbaar was dit toch wat we geboekt hadden. Om toch even te stangen vroeg Nick: ‘What happened to the Perama bus?’ Direct begon de jongen zijn verontschuldigen aan te bieden en uit te leggen dat hij was ingehuurd door het busbedrijf om ons naar onze volgende bestemming te vervoeren. Prima! Als wij maar op de plaats van bestemming kwamen! Eenmaal ingestapt en onderweg, werd ons wel duidelijk dat deze man nog nooit een blik in het ‘Perama – gedragsregels’ boek had geworpen. Met gierende banden stoven we namelijk over het asfalt, waar menig gat in de weg niet langer ontweken kon worden. Hierdoor stond ons profiel niet alleen in het dak, maar leidde dit ook tot veel getier van de chauffeur. Hij drukte toch echt op het pedaal! Het snijden van andere automobilisten leidde er toe dat we bijna onze linkerspiegel verloren (iets te kort…). We hadden nog zo’n 25 kilometer te gaan, als de chauffeur (terwijl de teller nog steeds 360 km/h aangeeft) zich omdraait en vraagt: ‘Shall we drink some kopi?’ Toen we aangaven dat we niet perse iets hoefde te drinken, drong hij aan. Omdat we toch op vakantie waren en alle tijd hadden, stemden we in. Toen het gevaarte eenmaal tot stilstand was gekomen, legde hij uit wat de reden van de kopi was. ‘If I feel like this…’ Bij deze zin liet de chauffeur zijn hoofd op zijn borst zakken en sloot zijn ogen ‘…than I need kopi’. Ok! Zet maar een flinke pot voor die jongen, want we wilden wel heel aankomen! Na een korte stop werd de raket weer gestart voor de laatste paar kilometers. Al stuiterend en hossend op de achterbank bereikten we uiteindelijk ons doel (levend!)
‘Lovina’ staat aangeschreven als het rustige Balinese alternatief van ‘Kuta’ (Bali). Ondanks dat het stadje alles bood van een fijne accommodatie tot leuke eettentjes en zelfs een strand, was het mijlen verwijderd van wat we hadden ervaren op de ’Gili-eilanden’ of in ‘Kuta’ (Lombok). Het stadje was erg rustig (lees: uitgestorven) en op het strand vind je niets anders dan zwart zand. Niet echt tropisch dus! Gelukkig hadden we een heerlijke accommodatie gevonden mét zwembad! Van de drie dagen dat we hier zijn verbleven, hebben we dan ook twee dagen bij dit bad gehangen. Tevens om een beetje uit te zieken. Het weer was uitstekend en zoals vermeld, waren er echt leuke plekjes om te eten. Buiten dit, had ‘Lovina’ niet heel veel te bieden…
Drie dagen later verruilden we ‘Lovina’ dan ook voor onze laatste bestemming in ‘Bali’: ‘Pemuteran’. Dit keer geen belletje naar ‘Perama’, aangezien we al vreesden voor het witte busje met racestrepen. Nee, een medewerker van het hotel had een vrije dag en wilde ons maar al te graag (tegen vergoeding) naar ‘Pemuteran’ brengen. Het meerijden van deze man was echt een genot in vergelijking met onze vorige Formule 1 ervaring. Daarnaast hadden we een leuk gesprek met de man, waarbij werkelijk alles de revue passeerde: van Japanse familie tot religie. Voordat we het wisten zaten we dan ook in het volgende stadje. Ook dit plaatsje biedt uitstekende duiklocaties, zowel voor de kust als trips naar het eiland ‘Menjangan’. Ook snorkelaars kunnen hier (bij gunstige wind) hun lol op, omdat men hier bezig is met het herstellen/aanleggen van een nieuw rif. Door middel van bestaand koraal op stalen kooien te bevestigen en een lichte stroom door het metaal te laten vloeien, worden vissen aangetrokken en ontstaat er langzaam aan een nieuwe koraalrif. Er is een aparte organisatie aangesteld die dit toekomstige rif onderhoud en er op toeziet dat zwemmers het niet beschadigen. Nadat we zeker vijf verschillende accommodaties hadden gezien, hebben we uiteindelijk een keuze gemaakt.
‘Pemuteran’ is wel een plek met heel veel resorts. Goedkopere slaapplekken zijn vrij schaars en degene die er zijn, hebben hun prijzen flink opgekrikt. Uiteindelijk hebben we een dealtje kunnen sluiten voor Rp. 200.000 inclusief ontbijt. Die middag zijn we wederom verschillende duikscholen afgegaan en onze voorkeur viel hier op ‘Easy Divers’. Het gesprek met de medewerker was zeer fijn en hij raadde ons aan om eerst wat herhalingsoefeningen te doen, aangezien onze laatste duik ergens begin dit jaar was geweest. Lau was echter nog steeds niet helemaal opgeknapt en we wilden nog een dag wachtten, voordat we besloten wat we wilden doen.
De volgende dag werd het hoesten weer erger en ook het hoofd zat nog goed vol, dus hebben we jammer genoeg besloten om het duiken te laten varen. Hiervoor moeten we dan nog maar een keer terugkomen, want zowel deze duikstek als die bij ‘Tulamben’ schijnen tot de mooiste van ‘Bali’ te behoren. Weer een reden om een keer terug te keren…
Morgen zullen we een korte rit (zo’n 30 km) naar de ferry maken, waarna we de oversteek naar ‘Java’ zullen maken. Daar hebben we dan nog zo’n drie weken om het eiland te verkennen. Voor één van ons zal het de eerste kennismaking worden met een vulkaan…
De foto's komen onder deze link te staan. Ze komen zo snel mogelijk:
https://picasaweb.google.com/109491258409731729680/IndonesiePermuteran?authkey=Gv1sRgCKKnuJ70_O-etgE#
-
28 Juni 2011 - 10:28
Mam(ster):
Hey lieverds,
Vanuit een broeierig Nederland heb ik weer lekker onder de baas zijn tijd het verhaal zitten lezen. Het is hier veel te warm in het gebouw en a bit chaotic i.v.m. de laatste toetsweek, dus het verhaal kwam als geroepen. Jammer dat jullie niet hebben kunnen duiken maar verstandig lijkt het me wel. De fomule 1 race komt wel steeds in jullie avontuur terug he? ;)
Knal snel op en veel plezier met het
laatste avontuur!
Dikke kus en knuffels -
28 Juni 2011 - 10:36
Mam(ster):
Jullie begrijpen dat je niet moet knallen (alhoewel dat ook heel leuk en goed kan zijn).
Mijn bedoeling om te zeggen was KNAP snel op.
KUS -
28 Juni 2011 - 10:43
Omi En Opi:
Mamster maakt stiekum gebruik van de tijd van de baas, maar wij nemen er een vrije dag voor op en lezen heel zorgvuldig jullie verslagen en bekijken de foto's en nu komt de vraag op, wat moeten wij doen als jullie weer terug zijn, met pensioen gaan denk ik. Nog een fijne tijd op Java. Liefs van Omi en Opi -
28 Juni 2011 - 11:24
Arco:
Lieverds,
Wat fijn om te lezen dat jullie, na zoveel moois te hebben meegemaakt, je verstand niet verloren hebt.
We begrijpen de teleurstelling maar je moet in 'Top' conditie zijn om te duiken.
Komt vast nog wel eens een gelegenheid.
Goede reis naar Java en geniet van alle momenten!
Liefs en XXX @&@ -
28 Juni 2011 - 11:28
Robert:
Het klinkt alsof jullie inmiddels jullie eigen reisgids kunnen schrijven als ik lees hoe goed jullie van tevoren inventariseren. Hulde! Ziekte is overmacht en niets aan te doen. Al weten we natuurlijk allemaal dat jullie eigenlijk niet meer durfde :-)
Ik ben benieuwd hoe jullie dit gaan compenseren in jullie volgende verhaal... -
28 Juni 2011 - 12:30
M&M:
Ook in de tijd van mamster haar baas lees ik dit verslag. Ik dacht dat julie wel van snelheid hielden, maar dat valt weer een beetje tegen;-). Nog even volop genieten en dan weer.......
Knap er nog maar 1 in.
eeuuhh Knal er nog maar 1 in :-D
Big Hug en een lik,
M&M -
28 Juni 2011 - 18:06
Lil Breezy!:
Kanjers,
Ik dacht laat ik ook maar weer eens reageren op een verhaaltje :).
Terwijl ik dit typ wordt het opeens ONWIJS donker boven Amsterdam en begint het behoorlijk te flitsen.....
Dus geniet er nog maar even heerlijk van daar! De laatste weekies gaan in, ik zou zeggen; praat niet meer met elkaar en neem thee met honing + vicks blue keelpastilles, want ik wil ALLLL die verhalen horen straks! :)....just kidding..
Geniet er nog heerlijk van en drink er nog een stuk of 16 van mij op Java!
Cheers!
X -
28 Juni 2011 - 20:49
Jolande:
Ik ben de enige mallot in deze familie die het verhaal in haar eigen tijd leest :). Altijd fijn om een reden te hebben om weer terug te gaan. Geniet op Java en tot het volgende verhaal!
XX
Jo
-
29 Juni 2011 - 08:32
Anja:
Tussen alle opbouwwerkzaamheden door neem ik ook even de tijd om jullie verhaal te lezen. Jammer dat het duiken niet door kon gaan. Ik denk wel een wijs besluit en er komen waarschijnlijk nog wel meer mogelijkheden de komende jaren...toch?
Hoop dat het ergste snotteren achter de rug is en dat jullie volop kunnen genieten van Java.
Liefs en kuzzzz -
30 Juni 2011 - 21:09
Rogier:
Hallo dan!!
Waan me weer ff helemaal op Bali als ik het lees. Maar zit helaas alweer helemaal in de rush.
Geniet nog lekker de laatste weken!!
Gr. Rogier -
01 Juli 2011 - 14:41
Melis:
klinkt weer heeeerlijk!! en niet dat jullie daar al aan willen denken, maar wanneer komen jullie terug?? kussie -
01 Juli 2011 - 14:42
Melis:
ik was natuurlijk in oktober in bali, zooo mooi
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
