Les geleerd

Na een paar dagen in Kratie te hebben doorgebracht, kregen we een mail terug van het Hopeful Children project: we konden aan de slag als vrijwilligers voor twee weken! In plaats van verder naar het noorden te reizen, zoals we van plan waren, hebben we direct een bus richting de provincie Takeo geboekt. Het center waar we voor 14 dagen aan de slag konden is bekend onder de naam Hopeful Children Center. Dit center is gevestigd in de provincie Takeo en ligt 15 km buiten Angtasom. Voor de oriëntatie: Angtasom ligt tussen Takeo stad en Kampot in en is van zichzelf een zeer klein dorpje en waarschijnlijk maar op weinig kaarten te vinden. Van Carola (de organisatrice) hadden we via de mail een routebeschrijving ontvangen. Hierdoor zou het makkelijk moeten zijn om het guesthouse te vinden, maar voor ons klonk het in eerste instantie nog wat vaag: Neem de bus richting Kampot, maar stap uit in Angtasom. Indien je met busbedrijf Capitol reist, parkeert de bus voor het guesthouse bij de eerste stop. Vraag binnen naar Samrina, zij zal je verder helpen. Zo gezegd, zo gedaan…en het bleek inderdaad makkelijker dan verwacht! Omdat we met busbedrijf Capitol reisden, stopte de bus inderdaad voor het Thmor Sor guesthouse. Toen we met onze grote tassen het restaurant van het guesthouse binnenstapte, kwam (bleek later) Samrina meteen ons tegemoet. ‘Can I help you?’ Toen we uitlegden dat we contact hadden gehad met Carola wist ze al genoeg. ‘You are the new volunteers, who are going to work in the center!’ Direct werden we naar onze kamer geleid, een simpele ruimte met fan en aparte badkamer. Prima voor twee weekjes (helemaal met een prijs van maar 5 dollar per nacht!). Nadat we onze bagage in de kamer hadden geplaatst, beneden in het restaurant lekker wat gegeten. Vervolgens hebben we aan Samrina gevraagd of ze Channy, de directeur van het center op locatie, zou kunnen bellen. Binnen het uur stapte een jonge, iele man op ons af. ‘Was dit de directeur?’ De man was amper ouder dan Nick en had niet echt de uitstraling van iemand die een school leidde…Channy hield kort een introductie-praatje, terwijl wij onze lunch achterover schoven. Daarna vertelde hij ons dat Carola voor de vrijwilligers een oude Honda motorbike heeft gekocht. Hier moesten we twee weken gebruik van gaan maken. Het center lag namelijk niet om de hoek en een snelle tweewieler kon je dan ook wel goed gebruiken. Beide hadden we echter nog nooit op zo’n machine gereden. Nick kreeg dus instructies en mocht gelijk voor zijn proefrit. Al schokkend en stotend ontving hij een dikke voldoende van Channy. Vervolgens zei hij tegen Lau dat het beter was als zij nog maar even bij hem achterop ging. (Bedankt voor het vertrouwen Channy!) Onderweg naar het center liet Channy de omgeving van Angtasom zien. Het plaatsje en omstreken zijn echt schitterend: groene rijstvelden, verscheidene pagoda’s en een kleurrijk straatbeeld. Voordat we naar het center reden, zijn we eerst nog even gestopt bij de boerderij. Deze boerderij moet uiteindelijk zo goed gaan draaien dat hij kostendragend kan zijn voor het center. Op dit moment verbouwt men er groenten, houdt men kippen, koeien en (in de toekomst) varkens. Daarnaast heeft de boerderij een eigen visvijver. Het kan echter nog niet volledig in gebruik genomen worden aangezien er nog wat essentiële elementen missen. Zo is er geen degelijk weg van de hoofdweg naar de boerderij. Hierdoor is het gebied niet toegankelijk voor vrachtwagen of huifkar. Op het terrein is nog een opslagruimte benodigd, waarop zonnepanelen zullen worden geïnstalleerd. Als laatste moet het terrein beveiligd worden, aangezien er veel dieven (zowel mens als dier) op de loer liggen. Een goed hekwerk is dus onmisbaar! Channy had van Carola van Nick zijn achtergrond gehoord en dacht dat hij hier wel een handje bij kon helpen.

Het center biedt ruimte aan twee lokalen, twee slaapzalen, een directiekamer en een keukentje. Zes kinderen wonen daadwerkelijk in het center. Zij zijn wees of de ouders zijn niet langer in staat om voor ze te zorgen. Verder biedt de school geen totaal lessenpakket aan, maar is alleen gefocust op het geven van Engels. De lessen zijn kosteloos en worden bezocht door zo’n 150 kinderen uit de omliggende dorpen. De ouders van deze kinderen zijn vaak niet in de mogelijkheid om schoolgeld te betalen. In totaal worden op één dag, vier Engelse lessen gegeven door drie verschillende leraren. Het verschil tussen de lessen zit hierbij in het niveau:
Van 13.00u – 14.00u krijgen de kleintjes les (alfabet, woordjes leren);
Van 14.00u – 15.00u / 15.00u – 16.00u de wat oudere kinderen (woordjes leren, zinnen opzeggen);
Van 17.00u – 18.00u de oudste kinderen (grammatica).

Bij aankomst bij de school werden we gelijk door veel blije kinderen ontvangen. Allemaal willen ze wat tegen je zeggen: “Hello, how are you?” Als je echter antwoord geeft, lachen ze verlegen, voordat ze hard wegrennen.Van Channy ontvingen we de sleutel van de kast en het bureau en dat was het! Hij gaf ons niet echt direct instructies over waar we hem het beste mee konden assisteren. Het was allemaal ‘up to you!’ Hierdoor was onze start niet echt lekker, omdat we niet goed wisten wat te doen. Dit is best frustrerend als je weet dat je niet zoveel tijd hebt en toch heel graag wilt helpen! Uiteindelijk hebben we het heft in eigen hand genomen en de eerste paar dagen bepaald waar we het beste konden helpen. Na wat gesprekken met de Engelse leraren begrepen we dat ze het fijn vinden als we bij hun lessen zitten. Indien zij de betekenis van een woord of de uitspraak niet weten, kunnen wij ze helpen. Dit hebben we dan ook enkele dagen gedaan. Express hebben we er niet voor gekozen om daadwerkelijk les te gaan geven (ondanks dat Channy ons dat wel voorstelde). De docenten moeten het na de twee weken namelijk weer volledig zelf oppakken. Je bereikt dan waarschijnlijk meer als je na de lessen evalueert en tips probeert te geven, dan dat je de lessen volledig over neemt. Vooral de uitspraak is voor zowel de kinderen als de leraren een probleem (het is geen ‘mbrlla’, maar ‘um-brella’). Verder merk je dat ze vaak de leraar nazeggen, maar geen idee hebben waarover ze het hebben. Als je dan vraagt ‘Do you know what an umbrella is?’ kunnen maar weinig je een goed antwoord geven. We hebben de leraren dan ook geadviseerd om met zoveel mogelijk afbeeldingen te werken tijdens het aanleren van woordjes. Zo heeft het kind direct een beeld bij een woord, waardoor je het ook makkelijker onthoudt. Op een dag vroeg Channy of we eens bij zijn les wilde zitten. Omdat we alle andere klassen wel al hadden gezien, waren we benieuwd naar het niveau van de hoogste groep. Toen iedereen zat en Channy naar het bord liep, vroeg hij plotseling aan de kinderen ‘Do you want to have a lesson from the volunteers?’, waarop ze luidkeels ‘Yes!’ riepen. Omdat we het totaal niet verwachten hadden, liepen we een beetje weifelend naar het bord. Omdat we beiden nul ervaring hadden in lesgeven, waren de 40 paar starende ogen best confronterend! Desalniettemin hebben we ze die middag een les in ‘klok lezen’ gegeven. De les liep best lekker en men zei het te begrijpen. Wel hebben we die middag een stuk meer respect voor onze vroegere leraren gekregen!

In de directiekamer staan drie computers, welke alleen gebruikt mogen worden door de (wees)kinderen die in het center wonen. Channy wist ons te vertellen dat lange tijd geleden hier nog wel eens computerles gegeven werd, maar dat het een beetje verwaterd is. Aangezien wij weten hoe belangrijk het gebruik van een computer is in deze samenleving, hebben we een korte cursus in elkaar gedraaid. In deze computerlessen hebben we de kinderen de basics van Mircosoft Word geleerd. Denk aan ‘hoe verander ik het lettertype’, ‘hoe pas ik de kleur aan’ of ‘hoe maak ik een tabel’. Twee van de kinderen was nog niet bekend met het Romeinse toetsenbord, zoals wij die allen kennen. Met hun hebben we nog apart woordjes geoefend, waardoor ze weten waar ze welke letter kunnen vinden op het toetsenbord. Dit was nog een hele kluif, omdat de kinderen ook de uitspraak van de letters niet goed beheersen. Als we dan de woorden voor hun spelden, zodat zij ze konden typen, werd er bij een ‘B’ vaak naar een ‘P’, ‘T’ of ‘E’ gegrepen. In totaal hebben we op deze manier zo’n vijf lessen gegeven en de cursus afgesloten met een final assignment. Over het algemeen waren ze erg leergierig wat ons extra motiveerde.

Verder waren er dus plannen voor een weg, een omheining en een opslagruimte, maar had Channy geen idee waar te beginnen. Carola had daarom gevraagd of Nick hem daarbij kon assisteren. Nadat Nick alle wensen en gegevens van Channy had ontvangen, heeft hij enkele tekeningen en berekeningen voor zowel de weg, de omheining als de opslagruimte gemaakt. In Cambodja schijnen constructiebureaus moeilijk zijn te vertrouwen. Ze vragen of een te hoge prijs of doen ‘extra’ dingen, die volgens hun noodzakelijk zijn, om de prijs op te schroeven. Channy kon kostprijzen herleiden bij verschillende verkopers, waarna Nick de benodigde hoeveelheden heeft berekend en daarmee een globale kostenbepaling heeft opgesteld. Zo weet Channy wat hij kan verwachten wanneer hij op bezoek gaat bij een constructiebureau of projectontwikkelaar.

Tijdens wat administratief werk in het center kwam Lau er achter dat er maar weinig werd bijgehouden van de ontwikkeling van de kinderen. Toen ze aan Channy vroeg of er überhaupt een overzicht bestond, kreeg ze eigenlijk hetzelfde antwoord als bij de computerlessen: dit is ooit eens opgezet, maar vervolgens niet meer bijgehouden. Vervolgens heeft Lau alle beschikbare gegevens van de kinderen verzameld en geordend in een portfolio voor elk kind afzonderlijk. Hierin wordt de achtergrond van het kind beschreven en daarnaast hun gedane werk bijgehouden. Zo is (indien men het dit keer wel bijhoudt) de progressie van het kind te zien, wat erg belangrijk is voor (eventuele) bijsturing.

De kinderen gingen zes dagen per week naar school, van maandag tot en met zaterdag. Op zondag was men vrij, maar bezochten wij wel het center om met de (wees)kinderen te spelen. Omdat we in totaal maar 14 dagen hadden, wilden we er zoveel mogelijk tijd insteken. Je merkt dat de kinderen echt opleven door je aanwezigheid en dat je zo ook echt nog iets kunt bijleren. Zo hebben we dus maar weinig van de omgeving gezien (behalve dan wat we zagen vanaf onze oude Honda brommer tijdens de rit naar het center). Om onze mooie tijd in het center leuk af te sluiten, hadden we voor Channy en zijn staf een collage gemaakt. Op dit schilderij stonden alle klassen en de school, wat een mooi overzicht gaf van het totale project. Channy zou er een mooi plekje voor zoeken in zijn kantoor. Voor de kinderen hadden we fotoboekjes gemaakt, waarin we één mooie foto die Lau had gemaakt, hadden gestopt. Verder hadden we er een persoonlijke boodschap ingezet voor de toekomst. Hopelijk vonden ze het leuk!

Na onze dagen in het center kiezen we ervoor om direct door te reizen naar Siem Reap en haar machtige Angkor Wat. Omdat we 19 december het land moeten verlaten, is het noodzakelijk dat we naar het noorden reizen. We hebben geprobeerd om een goede basis achter te laten bij het center in de dagen die we daar hadden. Hopelijk kunnen ze wat met onze input. Wij vonden het in ieder geval een mooie ervaring!


De foto's zijn terug te vinden op de onderstaande link: http://picasaweb.google.com/nick.waterman/CambodjaAngtasom?authkey=Gv1sRgCIfWsqu7ibrOFg#