Salkantay-aiaiai (2)

De volgende ochtend werden we om 05:00u gewekt met een kopje Coca-thee. De coca-bladeren, waar ook het poeder van wordt gemaakt waarmee de jetset zijn of haar neusgaten mee vol stopt, schijnen te helpen tegen de hoogteziekte. Voor Peruanen heeft deze plant medicinale krachten. Om 05:30u zaten we aan het mega-ontbijt en om 06:00u startte we de hike. Dit zou de meest zware dag worden, aangezien we vandaag het hoogste punt van 4900m zouden gaan bereiken.
Vanuit het kamp liepen we zo een bergpassage in wat ons leidde naar de '7 snakes'. Deze weg wordt zo genoemd omdat je via een slingerpad de bergwand bedwingt. In totaal bestaat dit pad uit 7 bochten, vandaar de term '7 snakes'. Tijdens de tocht omhoog moesten we meerdere malen stoppen om water te drinken en op adem te komen. Op sommige punten leken onze longen wel uit onze borstkassen te spingen en voelde je het hart kloppen in je hoofd. Het was echt heel pittig.
Na een klim van een aantal uur, bereikten we uiteindelijk het hoogste punt waar we een perfect zicht hadden op de berg Salkantay. Het beklimmen van deze berg, die nog veel hoger is, behoorde gelukkig niet tot de tour.
Op het hoogste punt hebben we onder het genot van een Coca-thee en een broodje kip genoten van het schitterende uitzicht. De toppen van Salkantay zijn nog bedekt met sneeuw en dat geeft een heel mooi gezicht. De berg liet ook even weten dat hij ons gezien had, aangezien in de tijd dat wij daar doorbrachten zeker 3x een lawine naar beneden kwam denderen. Helaas warmt ook in Peru de aarde te snel op...
Toen was het tijd om weer verder af te dalen. Tijdens het afdalen merk je direct hoe je lichaam daarop reageert. De hoofdpijn verdwijnt, het ademhalen gaat makkelijker en daardoor leg je ook sneller langere afstanden af. Rond 14:00u bereikten we een nieuw kamp, waar de horsemen en de koks de lunch al hadden voorbereid. Dit hadden ze klaar gezet in een soort van huifkar, zonder wielen. De tafel was gedekt en zelfs de servetten waren gevouwen. Te schattig gewoon!
Na de lunch pakten we onze spullen weer in en gingen we onderweg naar onze volgende accommodatie. Dit keer sliepen we niet in een glazen koepel, maar in een normale koepeltent (Lau haar favorite!). Daar aangekomen en wetende dat we het zwaarste deel van de trekking achter de rug hadden, vonden we dat het tijd was voor een rondje cerveza's. Blijkbaar had de eigenaresse van de campsite niet vaak zo'n verzoek gehad, want het duurde even voordat we 12 ijskoude rakkers in onze handen hadden. Oh wat smaakt overwinning toch heerlijk!
Na het rondje bier hadden we kort te de tijd om ons op te frissen (er was namelijk een warme douche beschikbaar voor een paar soles). Wij lieten deze echter aan ons voorbij gaan. Het was en heel druk bij de douche, en we gingen de dag erna toch naar een hotel en eigenlijk bevielen die bezwete broeken en tshirts ons wel. We besloten te wachten. Zo kwam het dat wij als een van de weinigen aan tafel tijdens het diner nog roken naar de meters die we omhoog geklommen zijn richting de Salkantay!
Na een heerlijk diner was het tijd om onze kussens op te zoeken.

De volgende ochtend werden we om 05:30u gewekt. Na een ontbijtje en een tandenpoets-sessie was het tijd om te vertrekken. Dit was de laatste dag van de hike naar Macchu Picchu. We merkten dat het einde in zicht was en we dus meer energie kregen. We verlieten de bergen en kwamen meer in het regenwoud terecht. Je merkte het ook direct aan de flora en fauna om je heen. Planten werden exotischer, er groeiden avocados langs het pad en er schenen slangen en spinnen te zitten. Gelukkig lieten de laatstgenoemde zich niet zien...
Na een paar uur lopen hadden we onze eerste rustplek bereikt. Dit betrof een veldje met twee goaltjes en een huisje waar je water en andere snaaierijen kon kopen. Theo toverde daar een oude voetbal uit de bosjes en daagde de groep uit. Samen met nog 3 anderen stapte Nick naar voren voor een 3-vs-3 voetbalmatch. Het waren de beidebegeleiders en Fransman tegen een Mexicaanse, de Pool en Nick. Na een ruim kwartier stond het 5-1 voor Forza Nick en vond de tegenstander het wel mooi geweest.
Direct vervolgende we onze trip door het regenwoud, waarbij Kenny een aantal planten nader toelichtte. Veel van de planten en bomen die we tegenkwamen hebben voor de Peruaanse bevolking bepaalde medische krachten. Ze gebruiken dit als thee of verwerken het op een andere manier in hun producten.
Na een paar uur lopen bereikten we de lunch-bestemming. Dit keer maakten we gebruik van een terrein waar alle tours samenkwamen. Dit bestond uit een hoofdgebouw met verschillende compartimenten in de buitenlucht waar je als groep kon eten. De koks maakten gebruik van de beschikbare keuken en fabriceerde wederom een heerlijke lunch voor ons.
Op het terrein waren verschillende buitenspelen uitgestald. Zo kon je een balletje trappen, lag er een volleybal en had je de mogelijkheid om 'Sapo' te spelen.
Sapo is een typisch Peruaans spel, wat bestaat uit een soort van houten kist op poten. In die kisten bevindt zich een laadje met verschillende compartimenten. Elke compartiment staat voor een aantal punten, varierend van 100 t/m 6000. Bovenop de kist staat in het midden een gouden kikker die zijn bek wijd open heeft. Daarnaast bevinden zich naast de kikker allerlei gaten, die in directe verbinding staan met de genoemde compartimenten. Elke speler heeft de mogelijkheid om 5 gouden muntstukken in de mond van de kikker te gooien. Lukt dit, dan win je automatisch het spel, want dit staat voor 6000 punten. Lukt dit niet, dan hoop je dat je voldoende punten verzameld middels de gaten die rondom de kikker zijn aangebracht. Het schijnt al een eeuwenoud spel te zijn voor de Peruanen, maar het was ontzettend leuk om te spelen!
Na de lunch namen we afscheid van twee stelletjes uit de groep. Deze bikkels gingen 5 dagen trekken, waar de rest allemaal voor 4 dagen had gekozen.
Na het afscheid nemen en het uitwisselen van contactgegevens, begaven we ons richting de bussen. Deze bussen zouden ons naar Aquas Calientes rijden, het startpunt van de Macchu Pichu. Bij de bus aangekomen vond de Pool het echter wel een goed idee om na 12.345.587 km lopen een opdruk-wedstrijdje te houden. Na kort tegenstribbelen en aanmoediging van de dames moesten alle heren eraan geloven. De regels waren simpel: wie het langst kon opdrukken won. Hier bleek dat Nick toch beter kon voetballen...
Vervolgens doken we de bus in en reden we richting het plaatsje Hydrolica. Gedurende de rit in de bus hebben we met de groep nog even DE nummer 1 hit van Peru gezongen (of meegeneuried): DESPACITO!
Aangekomen in Hyrolica stond ons de volgende uitdaging te wachten. Vanuit Hydrolica vetrekken de treinen richting Aquas Calientes en vanuit Aquas Calientes kun je Macchu Picchu bezoeken. Nu stonden we voor de keuze: pakken we de trein en zijn we in 30 minuten bij ons hotel of zetten we nog eens ons beste beentje voort en doen we 3 uur over de tocht.
We besloten om het laatste te doen. We wilden nu eenmaal lopend Macchu Picchu bereiken, aangezien de Inca's dat destijds ook deden! (Het leek op dat moment echt een superidee). Samen met de rest van de groep hebben we 3 uur lang langs het spoor van de trein gelopen om uiteindelijk, totaal uitgeput, Aquas Calientes te bereiken. Ondertussen was het al aardig laat, uurtje of 18:30u, dat het Kenny beter leek om eerst te gaan eten samen en daarna pas te gaan douchen en omkleden. Prima! In een lokaal restaurantje hebben we heerlijk gegrilde Alpaca gegeten waarna we onze verdiende warme douche in het hotel hebben gepakt. Iedereen had 45 minuten om zich om te kleden, daarna zouden we verzamelen in de lobby van het hotel. Kenny had ons namelijk beloofd tijdens de trekking dat hij ons zou leren om het meest bekende drankje van Peru, de Pisco Sour, te leren maken. Met de groep hadden we limes, pisco, eieren, ijs en suiker gekocht. Het hotel leende ons de blender en we konden aan de slag. Na enkele Pisco-Sours (>40% alcohol) werden we als groep een beetje luidruchtig. Het hotel verzocht ons daarom vriendelijk om de gehele bunch te verplaatsen naar de keuken. Zo vielen we en andere gasten niet lastig en konden de rest van de gasten ook niet het idee krijgen om die cocktails te gaan brouwen. Alcohol was namelijk verboden in het hotel...Zo gezegd zo gedaan. Met 8 man zijn we de keuken ingegaan en hebben we onder het genot van de top 40 van Peru ons volgegoten met Pisco. Op een gegeven moment waren we echter door de eieren en de limoenen heen. Direct stoven de Pool en Nick naar buiten om eieren en vers fruit (sinaasappelen, passievruchten) te halen. Aangezien ze dan toch in de supermarkt waren, hadden de heren ook maar meteen een extra fles Pisco meegenomen. Hierdoor werd het een extra lange 'keuken-sessie' en gingen we allemaal laveloos naar bed (zelfs Kenny had hem zitten). Wat een top afsluiting van een super trekking!

De nacht ervoor (misschien was het de Pisco) hadden we allemaal heldhaftig gezegd dat we geen bus namen naar boven om de poort van Macchu Picchu te bereiken, maar gingen lopen. We waren al zover gekomen op die schoenen van de Decathlon, dat we hem nu ook wilden inkoppen. Tot groot ongenoegen van Kenny, want dit had na het Pisco-Sour avondje gehoopt op een kalme reis naar boven. Helaas!
Om 04:00u stonden we op, waardoor we om 04:30u onderaan de berg stonden met nog honderden andere backpackers. Om 05:00u ging het hek open en konden we lopend de weg naar boven nemen. Via tig Inca-trappen bereikten we met de tong op onze schoenen de poort naar Macchu Picchu tegen 06:00u. Stipt om 06:00u gingen de deuren open en konden we naar binnen.
We starten de dag met een tour van Kenny die ons een nadere toelichting gaf op enkele bijzondere features en gebouwen van het Inca-complex. Het eerste deel hebben wij eigenlijk niet echt meegekregen, want we waren in eerste instantie een beetje teleurgesteld bij ons eerste aanzicht van Macchu Picchu. Het gehele rijk was namelijk bedolven onder een dik pak mist. We konden slechts enkele meters zien, wat totaal niet overeenkwam met het beeld wat wij hadden van de stad.
Kenny beloofde ons dat dit weg zou trekken, als we maar even geduld hadden. In de tussentijd praten we over de aanwezige lama's en alpaca's in het gebied en waarom zij zou belangrijk zijn voor de Peruanen. Daarnaast legde Kenny uit dat de Inca's expres 'terrassen' hadden gebouwd om hun gewassen te verbouwen. De terrassen bevonden zich over de gehele hoogte van het complex. De lagere terrassen werden gebruikt voor de gewassen die weinig tot geen zon nodig hadden en goed groeien in koude omstandigheden, zoals aardappelen. De hoger gelegen gebieden werden met name gebruikt voor het verbouwen van allerlei soorten fruit. Slimme jongens die Inca's!!
Ondertussen was de mist al aardig opgetrokken en kregen we een goed beeld van de inmensheid van het totale rijk. Wat was dit ontzettend groot! En zo vernuftig in elkaar gezet. Veel gebouwen zijn gemaakt zonder dat er enige vorm van cement bij is komen kijken. De stenen zijn zo vorm gegeven dat deze exact in elkaar passen. Alleen op de uiteinden (bij bijv. haaks op elkaar staande muren) hebben de Inca's deze met elkaar verbonden (middels het systeem van de welbekende Lego-blokjes). In de huidige bouwwereld zie je dit nagenoeg niet meer terug, terwijl het toch een hele goede manier is om af te komen van al het restafval en hergebruik van materialen (cradle-to-cradle gedachte).
Na de tour van 2 uur hadden we de rest van de dag aan onszelf. Wij hadden in Nederland al een toegangsbewijs aangeschaft voor het beklimmen van de Macchu Picchu Mountain. Vanaf deze berg, direct naast Macchu Picchu gelegen, heb je een schitterend uitzicht over het rijk. Thuis op de Weteringstraat in Haarlem leek dit een geweldig idee. Toen we eenmaal voor de trappen van de berg stonden en onze schoenen al voor de helft waren afgesleten door de reeds voldane kilometers, voelde het toch heel anders. Desondanks lieten we ons niet kennen en hebben we met veel pijn en moeite uiteindelijk de hoge top van de Macchu Picchu Mountain bereikt. Kenny verklaarde ons vooraf voor gek en zei dat we, mede dankzij de Pisco-experience, het niet zouden halen. Eat this! Enkele uren na de start stonden we bovenop de berg. De lucht was compleet helder en we hadden de beste views op de Inca-stad. Het was absoluut schitterend om daar bovenop samen te zitten en te genieten van het uitzicht. Maar ja....'what goes up, must go down'. Op een gegeven moment moesten we toch beginnen aan de terugtocht. Dit was in sommige gevallen nog moeilijker dan omhoog, aangezien een deel van de berg erg enorm stijl was en zich langs diepe afgronden leidde. Op ons eigen tempo zijn we heellhuids beneden aangekomen en waren zo blij dat we het gedaan hadden. Daarna zijn we nog een uurtje in de stad zelf verbleven, waarna we in de bus zijn gestapt, die ons mee terug nam naar Aquas Calientes. Hier hebben we totaal vermoeid geluncht op een lokale markt (daar waar varkenskoppen je aanstaren, stierenballen als delicatessen worden verkocht en van iedere vrucht een sapje wordt gemaakt) een heerlijke lunch gegeten voor maar 8 soles (ongeveer 2 euro). Dit bestond uit een soepje en een heerlijk rijstgerecht.
Na de lunch zijn we op een terras gaan zitten, hebben we cervezas besteld en hebben we gewacht totdat onze trein ons in de avond naar een andere station zou brengen. Bij dat station stond de bus te wachten die ons terugreed naar Cusco. Om 22:30u kwamen we aan bij Hotel Ninos en namen we afscheid van de rest van groep. Wat was dit een geweldig, maar vermoeiend avontuur geweest. Nu lekker douchen en de voetjes omhoog gooien...