Vlieg-TUIG
Blijf op de hoogte en volg Nick en Lau
13 Augustus 2017 | Colombia, Choco
Aangezien Bahia Solano een heel klein plaatsje is waar (nog niet) zoveel toeristen komen, vliegen er geen grote vliegmaatschappijen naar toe. Daarnaast staat de Choco regio bekend als een van de natste plekken op aarde. Vandaar dat die grote goudvissen dit zo'n lekkere plek vinden! Dit betekent echter ook dat de landingsbaan in Bahia Solano vaak beschadigd is door het noodweer....
Voordat we naar Bahio Solano konden gaan, hadden we eerst vliegtickets nodig. Er zijn 3 chartervluchten die op BS vliegen, namelijk Satena, ADA en ene Grupo Sangerman. De laatste maatschappij hadden we als tip gekregen van de eigenaar van een ecolodge, waar we jammergenoeg niet meer konden verblijven. Satena en ADA zijn wat grotere maatschapijen en dat zag je ook terug aan de prijzen. Daarnaast had Grupo precies nog plek op de dagen dat wij daar heen wilden en weer terug wilden komen. Grupo Sangerman ging ons daar brengen. Nu nog tickets regelen. In de dagen voor ons vertrek hadden we al tickets proberen te bestellen via de website. Helaas was alles in het Spaans en hebben wij doodleuk de gehele website (tot het versienummer aan toe) vertaald. We leken eruit te zijn, maar toen we de transactie wilde maken via onze VISA-kaart ging het iedere keer mis. Blijkbaar had de andere kant dit ook in de gaten, want we hadden nog geen mail gestuurd of we kregen al een reactie vanuit Grupo. In het Spaans weliswaar, maar Google Translate maakt veel goed. Omdat de transactie mis ging, kregen we een beveiligde link waar we het geld voor de heen- en terugvlucht naar konden overmaken. Vervolgens zou Grupo ervoor zorgen dat er 2 plaatsen voor ons op de gereserveerde data zouden zijn. Zo gezegd zo gedaan. Wij maakten het geld over en toen kwam er......niets terug.
Zelfs de dag voor ons vertrek wisten we niet of het geld was aangekomen, hoe laat we op het vliegveld moesten zijn, hoeveel bagage we mochten meenemen etc. We besloten het heft in eigen hand te nemen en de middag voordat we vlogen zijn we met de taxi naar het vliegveld gegaan. Daar aangekomen zijn we door de vertrek terminal gelopen op zoek naar de balie met daarboven het bord 'Grupo Sangerman'. We hebben 2x op en neer gelopen langs de balie. En waar we meerdere balies zagen van Satena en van ADA...geen spoor van Grupo. Hadden we ons dan toch laten foppen?
Als laatste poging nog even navraag gedaan bij de informatiebalie. Na wat telefoontjes bleek dat er wel een 'balie' was van Grupo, maar die bevond zich in een ander gebouw en we werden er wel even op gewezen dat het hier ging om een bagagedepot...We gingen toch maar even kijken.
Daar aangekomen was er tussen de 5 balies inderdaad een van Grupo. Gelukkig! Hopelijk konden zij ons hier verder helpen. Er stond een rij voor de balie, maar er gebeurde niet zoveel. Na 5 minuten (ja! Nederlanders kunnen wel hun geduld bewaren, soms) vroegen we aan de groep Colombianen voor ons of zij in de rij stonden. Verschrikt gaven ze aan dat ze niet wisten wat we bedoelden. Zelfs onze goed geoefende handgebaren gaven geen oplossing. De mensen van de overige balies merkte het tafereel op en leken het wel interessant te vinden. Zo vaak zie je niet van die lange, blanke Europeanen bij de bagage-dropoff. In notime stond de helft van de inwoners van Medellin bij onze balie om ons te helpen. Echter niemand sprak Engels. Wel hadden we nog heel even contact me iemand die begreep dat we uit Nederland kwamen. "Ajax" en "Sanchez" vormden een goed tweezijdig gesprek. Maar goed, we moesten tickets hebben. Ondanks de ruime belangstelling hebben we het toch nog eens geprobeerd bij de balie. Toen we eerder email verkeer erbij pakten en de naam van de correspondentie noemde, ging er een lichtje branden. Er werd gebeld en uit het niets verscheen onze Colombiaanse beschermengel "Camilo". Camilo had jaren in New York gewoond, was in Nederland geweest en woonde nu in Colombia. De man sprak perfect Engels en fungeerde als onze tolk aan de balie. Binnen de kortste keren hadden we onze tickets, wisten we hoeveel kg bagage we mochten meenemen en konden we met een gerust hart terugkeren naar het hotel. Thanks Camilo!
De volgende ochtend moesten we om 08:00u op het vliegveld zijn. Nog steeds was er geen spoor te bekennen van de Grupo balie. Hadden we het dan toch verkeerd begrepen? Toch even navragen bij de informatiebalie. Na een belletje bleek dat we te vroeg waren. De balie ging pas een uur van tevoren open en geen minuut eerder. De kans was groter dat het later open ging...
Een uur later hebben we het nog eens geprobeerd. Toen waren er inderdaad mensen van Grupo aanwezig. We gaven onze rugtassen af en moesten flink bijbetalen. Daarnaast werden we ieder afzonderlijk gewogen (confronterend na al dat lekkere eten en drinken!). Gezien het feit dat het gewicht exact bepaald moest worden, gingen we ervan uit dat het vliegtuig niet heel groot was.
Na het inchecken werden we verzocht om plaats te nemen in de 'wachtruimte': 4 stoelen en een bank om de hoek van de balie. Binnen het uur werden we al gehaald door het grondpersoneel. Blijkbaar gingen we zonder vertraging vertrekken en dat zou een unicum zijn hier in Colombia. We gingen door de paspoortcontrole. Bleek dat de balie bij het inchecken niet correct het paspoortnummer van Nick had overgenomen. Er bleek een 'J' te ontbreken. Men had even overleg met elkaar. Vervolgens werd er een pen gepakt, een 'J' toegevoegd en mochten we doorlopen. Zo kan het dus ook! Vervolgens kwamen we in wachtruimte bij de gate. Hier hebben we een kwartier gezeten, werden onze paspoorten weer gecontroleerd en stonden we op het punt om te vertrekken, toen iemand van de technische staf binnen kwam lopen. Er waren technische problemen met het toestel en voorlopig konden we niet vertrekken. Een bijgekomen manager gaf aan dat we op kosten van de maatschappij konden lunchen en ze zouden zo snel mogelijk terugkomen met verdere informatie. Het was ook te mooi om waar te zijn dat we op tijd zouden vertrekken! Waar we eigenlijk om 11:30u zouden vertrekken, werd de nieuwe vertrektijd uiteindelijk 13:30u. Tijdens de lunch maakten we kennis met een stel. Hij had jaren in Dubai gewerkt en zij was Colombiaanse. Ze hadden elkaar ontmoet via Tinder (jawel!) en gingen nu voor haar verjaardag naar Bahia Salano. Na deze trip wilde hij een winkelketen openen in Portugal, waar hij producten uit Colombia zou gaan verkopen. Volgens hem zijn de tassen, hoeden etc. van dusdanige kwaliteit, dat hij er markt in ziet. Het was een interessant gesprek en hierdoor naderde de nieuwe vertrektijd supersnel.
Uiteindelijk gingen we om 14:00u door de gate richting de landingsbaan. We liepen langs meerdere kleinere toestellen van Satena en ADA. Op zich nog wel flinke toestellen, maar dan met de helft van de capaciteit van een normale vlucht. We gingen de hoek om, liepen een stuk, gingen vervolgens weer een hoek om en belanden uiteindelijk om een van de uithoeken van het vliegveld. Daar stonden 4 ienie-mienie vliegtuigen klaar om te vertrekken. Het maakte niet uit welke het werd, maar ging dat toestel ons brengen naar Bahia Solano? We werden begeleidt naar een van de toestellen en er werd ons gevraagd om plaats te nemen op de voorste stoelen samen met nog 10 andere personen. Toen we eenmaal zaten werd de rest van het toestel volgestopt met rijst, varkensvoer en watertanks. De deuren werden gesloten en de piloot kwam ons vertellen dat de totale vlucht ongeveer 1 uur duurde. En ohja, we zouden flink last krijgen van turbulentie! Wat!? Lau en ik keken elkaar aan en dachten hetzelfde: "Hebben we hier slim aan gedaan?". Al stotend verliet het toestel zijn parkeerplaats en reden we richting de landingsbaan. In het vliegtuig werden verschillende kruisjes geslagen, wat niet geheel geruststellend was. Vervolgens namen we een aanloop en waren we los. Binnen 2 minuten vlogen we boven Medellin en hadden we een prachtig uitzicht over de stad. Het was helder weer in het dal en dat gaf spectaculaire views. Buiten het dal werd het bewolkt en er waren momenten dat we 15-20 minuten ons in een wolk bevonden. Een uur later stonden we weer met beide benen op de grond. Achteraf viel het eigenlijk wel mee, maar we zijn beide 30 kg aan zweet verloren in dat vliegtuig. Wat ga je zo'n Boeing ineens waarderen!
In Bahia Solano werden we opgehaald door een opa met een tuktuk. Deze bracht ons over een half beton, half onverharde weg naar ons hotel. We verbleven in een hotel wat ooit gebouwd was door Pablo Escobar. Het is het enige hotel met een zwembad in Bahia Solano en daardoor erg in trek bij de lokale bevolking. Bij onze aankomst zat het hele dorp dan ook in of bij het zwembad. Met de Colombiaanse muziek op de achtergrond gaf dit een mooi schouwspel. We checkten in, zetten onze spullen op de kamer en gingen het dorpje verkennen. We hadden nog geen walvissentour geboekt, maar dachten dat wel in het dorp te kunnen regelen. Het was echter zondag en veel winkels en B&B's waren dicht. Degene waar we over hadden gelezen was wel open. Toen we vroegen of we morgen walvissen konden spotten, kregen we 'nee' op het rekest. Morgen had hij mensen die de jungle in wilden, maar geen mensen voor de walvistour. Bij deze man ging het dus niet lukken. Ons volgende adres was gesloten en dus ging bij ons al de gedachte door het hoofd dat we voor 'niets' naar Bahia Solano waren gevlogen.Op de terugweg liepen we langs een B&B die bekend staat om haar pizza's. Misschien dat we hier vanavond kunnen eten. We stonden voor het pand en zagen een affiche van walvis spoten op de muur hangen. We riepen de eigenaar en hoopten dat hij morgen met de boot de zee op ging. Hij kreeg een lach op z'n gezicht en zei: "Jazeker! Morgen gaat een gezin uit de UK op zoek naar walvissen. Willen jullie mee?!". We konden onze enthousiasme niet onderdrukken en zeiden volmondig "JAAAA!". Was het toch nog gelukt!
We liepen terug naar ons hotel en toen was daar ineens EDGAR! Edgar is een Venezolaan en tevens leraar wiskunde in Bahia Solano. Zonder dat wij erom vroegen vond hij het nodig om ons te vertellen wat er huisde onder elk dak in Bahia Salano wat we konden zien van de plek waar we stonden. "That's the postoffice, the one with the white roof is the bank". Vervolgens ging het over sporten. "Do you like volleyball?" En ondertussen stelde hij ons voor aan alle geïnteresseerden die voorbij kwamen scheuren in een tuktuk of langs ons sloften op hun gloednieuwe slippers. Denk daarbij in dat Edgar gedurende dit praatje van dik 45 minuten de gehele tijd Lau haar arm vasthield. De Zuid-Amerikanen zijn zo lekker handtastelijk! Gelukkig kwam er een ander groepje toeristen de hoek omzeilen die Edgar ook goed van informatie kon voorzien. Wij hebben onze kans gegrepen, in onze slipstream 'Gracias' geroepen en vervolgens richting ons hotel gesprint.
De volgende ochtend verzamelden we om 08:00u voor het B&B en werden we per tuktuk naar de haven gebracht. Daar wachten een boot met kapitein, hulpje en de UK familie op ons. Eenmaal ingestapt gingen we er als een speer vandoor. Onderweg werden we al snel vergezeld door een grote groep dolfijnen. Dat begon al goed! De beestjes houden van boten, aangezien ze heerlijk kunnen zwemmen in de stroming die de boot veroorzaakt. Vervolgens gingen we op zoek naar die grotere vis. Onderweg werden twee hengels uitgegooid en konden we vissen op tonijn. Alles wat we vingen, mochten we houden en zou de eigenaar van het B&B voor ons bereiden bij terugkomst. Goede deal! Meteen bij het uitgooien van de eerste hengel had de vader van de UK familie al beet. De eerste tonijn was binnen! We hadden de vis nog niet van de haak gehaald of de kapitein wees in de verte. Hij had walvissen gespot! We haalden de lijnen binnen en vaarden richting de plek waar de kapitein de dieren had gespot. Hij legde de boot stil en toen was het wachten. Het duurde even, maar uit het niets hoorde we ineens 'psssst'. We keken in de richting van het geluid en we zagen een walvis boven water komen en een fontein aan water spuiten. De walvis verdween weer onder water. Vervolgens schoot er uit het niets ineens een kleinere walvis uit het water die op de terugweg met haar staart op het water klapte. We werden door een baby-walvis getrakteerd op een showtje! Na het optreden zijn we nog even blijven liggen met de boot, maar geen spoor meer van de walvissen. De kapitein liet de motoren weer zakken en we gingen verder de zee op. Vanaf dat moment zijn we zeker 12 verschillende walvissen tegengekomen van verschillende afmetingen. We kwamen er zelfs een tegen die onder de boot door zwom, waardoor je goed kon zien hoe groot zo'n vis eigenlijk is. Ineens voel je je heel nietig in zo'n bootje...
Aan het eind van de dag nam de kapitein ons nog mee naar een tropisch afgelegen strandje waar we nog lekker hebben gezwommen en ijskoude biertjes hebben gedronken. Vervolgens bracht de kapitein ons terug naar de kust. Gedurende de dag hadden we 2 flinke tonijnen gevangen die we vol trots lieten zien aan de eigenaar van de B&B. Of hij er nu heel blij mee was weten we niet (hij moest immers de keuken in) maar trots dat we waren! We spraken om 19:00u af met de UK familie en hebben die avond heerlijk gegeten. ZIj hadden een fles wijn geregeld en we hebben die avond gesproken over wereldzaken als de Brexit, Trump en het verkeerde beeld dat in de wereld leeft over Colombia. Het was heel interessant en gezellig.
De volgende ochtend werden we met tuktuk weer naar het vliegveld gebracht. Dit keer zijn we zonder vertraging in het vliegtuig gestapt. Ondanks dat het minder eng was als de vorige keer, blijft het wel een heeeeeel klein vliegtuig. Zonder kleerscheuren stonden we 1 uur later aan de grond in Medellin. We namen direct een taxi naar het internationale vliegveld en hebben daar onze vlucht naar Cartagena kunnen vervroegen. We hadden uit voorzorg een latere vlucht geboekt ivm de vertraging op de heenweg. Gelukkig hadden we dat dit keer niet nodig en konden we dit nog kosteloos aanpassen. Een uur later arriveerden we in Cartagena. Hier zouden we een dag blijven, waarna we naar een tropisch eiland in de Caribbean zouden gaan. Dit zou onze echte honeymoon plek worden. Zin in!
-
21 Augustus 2017 - 10:05
Ingrid:
Kan me voorstellen dat je schrikt als er zo een klein vliegtuigje voor je neus staat. Dan kan een uur lang duren he? Spannend hoor.
Dan wel getrakteerd worden op dolfijnen en walvissen dat is het lijkt me heel erg waard.
Wat een mooi speltakel zal dat zijn geweest fantastisch!!
Heel veel plezier in de relaxmodus op het eiland gewenst.
Knuffel X -
21 Augustus 2017 - 18:55
Lee En Bassie:
Wat supergaaaff dat jullie de walvissen hebben gezien!! Zo grappig om een aantal foto's te hebben gezien en het verhaal pas later te lezen! Tot snel moppies! -
21 Augustus 2017 - 19:15
Anja:
Wat een ervaringen allemaal weer! Superleuk om te lezen. Nog een paar dagen genieten op het bounty strand. Mooie tijd en tot gauw. XXXXX -
23 Augustus 2017 - 21:55
Arco:
Wat jammer dat ik er niet bij was... Dat soort vliegtuigjes maakt het juist zo spannend en leuk. De tropische verrassing die jullie te wachten stond, was ook geweldig! XXX
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley